Ο Παναθηναϊκός βυθίζεται ξανά σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς τέλος

Ο Παναθηναϊκός βυθίζεται ξανά σε έναν φαύλο κύκλο που δεν έχει τέλος. Η εξευτελιστική ήττα από τη νεοφώτιστη Κηφισιά στο Πανθεσσαλικό, αμέσως μετά το στραπάτσο από τον Λεβαδειακό, δεν είναι τυχαία. Δεν είναι απλώς μια «κακή μέρα». Είναι το καθρέφτισμα μιας ομάδας που δεν έχει πυξίδα, που δεν εμπνέεται από τον προπονητή της και που μοιάζει να μην πιστεύει στο ποδοσφαιρικό της σχέδιο και στον ίδιο της τον εαυτό.

Ο προπονητής, αμιγώς ποδοσφαιρικά, είναι το άλφα και το ωμέγα. Η χημεία, η έμπνευση, το να μπαίνουν οι παίκτες στα αποδυτήρια και να νιώθουν ότι παίζουν για τον άνθρωπο που τους καθοδηγεί. Να αισθάνονται και να φαίνονται καλύτεροι από όσο πραγματικά είναι. Από τον πιο αδύναμο μέχρι τον πιο δυνατό κρίκο της αλυσίδας.

Κι αν θέλει κανείς αποδείξεις, αρκεί να κοιτάξει τις δύο ομάδες που ταπείνωσαν το «τριφύλλι» στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος: τον Λεβαδειακό του Παπαδόπουλου και την Κηφισιά του Λέτο. Ρίξτε μια ματιά στα ρόστερ τους.

Ο Παπαδόπουλος με περιορισμένα υλικά παρουσιάζει μία ομάδα που πρέπει να παλέψεις πολύ σκληρά για να τη νικήσεις. Ο Λέτο, με τον 37χρονο Πέρεθ, τον 34χρονο Βιγιαφάνιες και έναν Τετέη που έμοιαζε την Κυριακή με… κράμα Σισέ – Μπεργκ, εμφάνισε ένα σύνολο άκρως ανταγωνιστικό, με κυρίαρχο το “εμείς”, με πάθος και ξεκάθαρο πλάνο.

Αυτό είναι θέμα έμπνευσης, προπονητικού σχεδίου και αλληλεπίδρασης με τα αποδυτήρια. Και δεν φαίνεται να το έχει ο Παναθηναϊκός. Θυμηθείτε ότι πριν από τρία χρόνια, με Σάντσες, Σένκεφελντ, Βέρμπιτς και Σπόραρ, ο Παναθηναϊκός έπαιξε κυριαρχικό ποδόσφαιρο σε ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό με Χουάνγκ, Χάμες, Φορτούνη και Ελ Αραμπί. Το έκανε γιατί υπήρχε πίστη, χημεία, εμπιστοσύνη και έμπνευση στα αποδυτήρια.

Αυτό φαίνεται να λείπει σήμερα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ως εικόνα ομάδας. Κι όχι επειδή δεν ήρθαν θετικά αποτελέσματα.

Ο Ρουί Βιτόρια έχει σαφώς ελαφρυντικά και δεν είναι αυτός που έχει την κύρια ευθύνη. Οπως το ίδιο ακριβώς συνέβη και πέρυσι τέτοια εποχή, με τον Ντιέγκο Αλόνσο.

Αυτή (η ευθύνη) είναι γνωστή χρόνια τώρα κι έχει το ονοματεπώνυμο του Γιάννη Αλαφούζου. Εκεί είναι διαχρονικά ή πιο σωστά τα τελευταία χρόνια, το κυριότερο πρόβλημα που ο σύλλογος δεν λέει να επανέλθει στο κανονικό του μέγεθος.

Κανένας προπονητής δεν είναι μάγος. Ο Πορτογάλος κλήθηκε να στήσει έναν νέο κορμό στα τέλη Αυγούστου, μετά τις πωλήσεις βασικών παικτών (Βαγιαννίδης, Μαξίμοβιτς, Ιωαννιδης). Δεν είναι αμελητέο το συγκεκριμένο επιχείρημα και είναι προς τιμήν του που είχε το θάρρος να το μοιραστεί δημοσίως, λέγοντας ότι δεν ήθελε να πωληθεί ο Μαξιμόβιτς, τη χρονική στιγμή που συνέβη η πώλησή του.

Εξυπακούεται επίσης ότι ούτε ο Βιτόρια, ούτε οι τωρινοί παίκτες του έμψυχου δυναμικού του Παναθηναϊκού ευθύνονται για τα «εγκλήματα» των προηγούμενων ετών.

Πλην όμως, δεν παύει να αποτελεί πραγματικότητα ότι κάποια πράγματα, ποδοσφαιρικά, βγάζουν μάτι: το αγωνιστικό σχέδιο του Βιτόρια, το οποίο το γνωρίζουμε από πέρυσι και δεν θα μπορούσε άλλωστε να έχει φέτος μεγάλες τροποποιήσεις, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο πρέσινγκ και στις άμεσες μεταβάσεις κι όχι στη δημιουργία και την εκμετάλλευση των χώρων απέναντι σε κλειστές άμυνες που κατά 80% αντιμετωπίζει ο Παναθηναϊκός στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Απλουστευμένα, στα μεγάλα ματς αποδίδει καλύτερα, στα μικρότερα όχι.