By Τις εικόνες που βλέπουμε αυτές τις ημέρες από την Αυστραλία, με την παρουσία του Παναθηναϊκού στην Ομογένεια δεν τις έχουμε ξαναδεί. Δεν τις έχουμε ξαναζήσει.
Η μάλλον, για να είμαστε πιο σωστοί τις έχουμε ξαναδεί. Τις έχουμε ξαναδεί όταν ποδοσφαιρικές ομάδες τύπου Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Μπαρτσελόνα ή Γιουβέντους έκαναν τουρνέ στην Ασιατική Ήπειρο και γνώριζαν την αποθέωση.
Προσοχή. Για να μη μπερδευόμαστε. Μιλάμε για άλλα μεγέθη, αλλά στην αναλογία ποδοσφαίρου – μπάσκετ είναι ακριβώς το ίδιο. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στην Αυστραλία και στην Ομογένεια έχει επικρατήσει… πράσινος συναγερμός.
Από την πρώτη ημέρα που οι «πράσινοι» πάτησαν το πόδι τους στην Μελβούρνη… πανικός. Και πως να μην υπάρχει πανικός από τη στιγμή που σε ένα προπονητικό κέντρο, ο Κέντρικ Ναν με τον Τζος Γκίντι φορούσαν τα πράσινα και έκαναν προπόνηση.
Η αγάπη των Ελλήνων της Αυστραλίας προς τον Παναθηναϊκό είναι τέτοια που δεν έχει υπάρξει ούτε στιγμή που οι «πράσινοι» να έχουν μείνει μόνοι τους.
Λίγες ημέρες πριν ο Τζέριαν Γκραντ τα είπε όλα με μία του ατάκα. «Ο Παναθηναϊκός είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός» είπε. Και ποιος να τον αδικήσει. Δυο χρόνια τώρα ο Γκραντ βλέπει τον κόσμο του Παναθηναϊκού να… τρελαίνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου. Και τώρα και στην Αυστραλία. Λογικό να τα χάσει, λογικό να… τρελαθεί, λογικό να καταλάβει πως ο Παναθηναϊκός είναι μια δύναμη που ξεφεύγει πλέον και από τα όρια της Ευρώπης.
Απόψε (για την Αυστραλία), σήμερα (για εμάς που βρισκόμαστε επί ελληνικού εδάφους), ο Παναθηναϊκός έδωσε τον πρώτο του επίσημο φιλικό αγώνα. Κόντρα στην Παρτιζάν. Έναν αγώνα γεμάτο ιδιαιτερότητες. Οι περισσότεροι από τους παίκτες μόλις είχαν φτάσει έπειτα από ένα πάρα πολύ δύσκολο ταξίδι, οι περισσότεροι από τους παίκτες «κουβαλούσαν» την κόπωση του Eurobasket, αλλά κάτι τέτοιο δε φάνηκε πουθενά κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τι κι αν αυτή ήταν η πρώτη φορά για φέτος που ο Αταμάν και οι παίκτες συναντήθηκαν, οι «πράσινοι» έδειξαν ότι είναι σε πολύ καλό σημείο. Φυσικά και δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να ασχοληθούμε με τα του παιχνιδιού παρά μόνο με δύο στοιχεία του.
Την πολύ καλή εμφάνιση του Ομέρ Γιούρτσεβεν, ο οποίος προέρχεται από μία κακή σεζόν και από ένα Eurobasket που αγωνίστηκε ελάχιστα. Παρ’ όλα αυτά ο Τούρκος σέντερ πήρε την ευκαιρία που του δόθηκε (λόγω και της απουσίας του Χολμς) και έδειξε ότι έχει ανακτήσει τη χαμένη του ψυχολογία και μοιάζει αποφασισμένος να ανατρέψει την κατάσταση.
Δεύτερο στοιχείο ο Νίκος Ρογκαβόπουλος. Ο Έλληνας παίκτης δε μοιάζει με… νέο στην ομάδα του «τριφυλλιού» και είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι το γεγονός πως ακολουθεί την προετοιμασία της ομάδας από την πρώτη ημέρα του έχει κάνει πάρα πολύ καλό. Ο Ρογκαβόπουλος όλο αυτό το διάστημα έχει βάλει τις βάσεις για να μπορέσει να πατήσει σε αυτές από το ξεκίνημα των επίσημων υποχρεώσεων της νέας του ομάδας και να κάνει τη διαφορά.
Αυτό, όμως, που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι άλλο. Είναι ένα. Και είναι το πιο σημαντικό. Όλα αυτά γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο. Για έναν άνθρωπο. Για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Για τον άνθρωπο ο οποίος αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του για να δώσει σάρκα και οστά το μεγάλο όραμα της ζωής του. Να κάνει τον Παναθηναϊκό την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης.
Και σήμερα ο «κ. Παύλος» έχει κάθε λόγο να χαμογελάει από ψηλά βλέποντας τον Παναθηναϊκό (σε όλα τα επίπεδά του) να μεγαλουργεί όχι μόνο στην Ελλάδα, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε μια άλλη Ήπειρο. Στην Αυστραλία. Εκεί που καμία άλλη ομάδα, σε κανένα σπορ, δεν έχει αφήσει τα δικά της χνάρια…
