Με κάτι τέτοια βράδια μεγαλώσαμε! – Κυλάει στο αίμα του η Ευρώπη

Δεν ήταν ξέσπασμα όμως. Τα ξεσπάσματα συνήθως περιλαμβάνουν οργή και όχι ικανότητα. Ο Παναθηναϊκός έδειξε ικανότητα ποδοσφαιρική. Όπως το έχει κάνει στα ευρωπαϊκά ματς φέτος. Στην Ελλάδα είναι σα να μην κατεβαίνει.

Έδιωξε και κάθε… σύννεφο. Παράδειγμα δεν είδαμε κράμπες, αλλά εξαιρετική αντοχή. Είδαμε εκτεταμένο rotation και παίκτες που έχουν «κριθεί» ως «λίγοι» ή «τελειωμένοι». Ποδοσφαιρικά πάντα. Δεν έψαχνε κανείς «απάντηση», αναζητούσαν απλά ένα καλό ματς.

Το 20λεπτο ήταν παράσταση πραγματική. Επί πέντε το πρώτο ημίχρονο της Σκωτίας και με αποτελεσματικότητα. 3-0 και θα μπορούσε να έχει μπει κι άλλο. Οι Ελβετοί είχαν ένα 25λεπτο όπου το πάλεψαν. Έβαλαν ένα γκολ καθαρά από λάθος θέση του Λαφόν. Ο Σάντσες κλείνει σωστά, κόβει ταχύτητα γιατί πάει να κάνει πέναλτι καθώς γλιστράει στο χορτάρι – φαίνεται ξεκάθαρα από την κάμερα πίσω απ’ την εστία – ο αντίπαλος σουτάρει χλιαρά ενώ πέφτει στο κέντρο της εστίας, όμως ο κίπερ ήταν εκτός θέσης. Στη μόνη κακή του τοποθέτηση στο ματς.

Εκεί ακριβώς, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, φοβηθήκαμε για τη συνέχεια. Επειδή σκεφτήκαμε τη φοβία που ίσως εμφανιστεί ξανά. Τις κράμπες που ίσως κάνουν… ροντέο το δεύτερο μέρος κι άλλα τέτοια.

Εκεί ακριβώς ήρθε το ρεσιτάλ του Κόντη και του επιτελείου του. Πέρα απ’ το προφανές με το διάβασμα της αναμέτρησης και την ολόσωστη προετοιμασία της ομάδας, συν την πίστη των παικτών σε αυτό το πλάνο του τεχνικού τιμ. Ο τρόπος που εμφανίστηκε η ομάδα στο δεύτερο μέρος, είναι έργο προπονητή.

Η ηρεμία στο παιχνίδι. Κινήσεις πανικού που φανερώθηκαν για λίγο στο πρώτο μέρος, δεν υπήρξαν ποτέ. «Κλειδώθηκε» η αντίπαλος που ήταν λογικό να προσπαθήσει να πιέσει. Χωρίς να παίζει το Τριφύλλι με έντεκα πίσω απ’ την μπάλα. Παίζοντας σωστά, κρατώντας κατοχή και εξαφανίζοντας έτσι την όποια ελπίδα του αντιπάλου.

Μέχρι που ήρθε και η ολόσωστη εκμετάλλευση του χώρου, το καθαρό μυαλό των παικτών, για να έρθει και το τέταρτο γκολ. Πολλοί ίσως σκέφτεστε πως είναι υπερβολικά όσα λέγονται για τον Κόντη, όμως δεν είναι έτσι. Πρώτα απ’ όλα γιατί το λένε οι ίδιοι οι παίκτες στις δηλώσεις τους, αλλά είναι και η διαφορά στην εικόνα της ομάδας στο χορτάρι.

Μια τεσσάρα «κερασμένη» από τον ΠΡΕΣΒΗ (όλα τα γράμματα κεφαλαία). Δουλεμένη σωστά και ποδοσφαιρικά. Μόλις για λίγες ημέρες. Και πέρα απ’ το ίδιο το αποτέλεσμα, αποτελεί μια αχτίδα φωτός μεγάλη, πως ακόμη δεν τελείωσε τίποτα. Η σεζόν έχει δρόμο. Και αυτόν τον δρόμο θα τον διεκδικήσει ο Παναθηναϊκός. Όπου τον βγάλει. Μέσα από τις απογοητεύσεις που είχε ως τώρα και φυσικά τις – ελπίζουμε – επιτυχίες που θα ακολουθήσουν.

Δεν είναι δα και καμιά επιστήμη. Σωστή προσέγγιση, διορθώσεις στη νοοτροπία, καλή προετοιμασία αγώνων και να πάρει ο κόουτς το καλύτερο απ’ όλους τους παίκτες του. Ή τους περισσότερους έστω.

Ο Παναθηναϊκός στη Βέρνη είχε 8 αλλαγές. Ξεκίνησε σε πλαστικό χλοοτάπητα με Σάντσες και Μπακασέτα στην ίδια ενδεκάδα. Ήταν εξαιρετικοί. Γιατί έγινε αυτό; Έτυχε; Όχι. Κάποιος το κέρδισε. Οι ίδιοι πίστεψαν σε αυτόν τον κάποιο.

Τώρα το τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον αναφορικά με τον πάγκο του Παναθηναϊκού, θα το δούμε. Όπως θα δούμε και τα επόμενα ματς εννοείται. Σε κάθε περίπτωση όμως, έναν προπονητή που φέρνει διπλό σε League Phase με τέσσερα γκολ, τον σέβεσαι και του λες μπράβο. Είτε φύγει αύριο, είτε όποτε φύγει τέλος πάντων.

Υ.Γ. Τεράστιο μπράβο στην ομάδα γιατί έκανε αυτό το ματς και πήρε αυτή τη νίκη, μπροστά σε κοντά στους 1.500 «τρελούς» στην εξέδρα. Αυτούς που βρίζουν, πικραίνονται, πιέζουν, απογοητεύονται, βλέπουν την Κηφισιά να τους κάνει ανατροπές, αλλά στο τέλος είναι ξανά εκεί.

Υ.Γ.1: Πετράκη μικρέ (ηλικιακά, επειδή τον μεγάλο τον σεβόμαστε και επιβάλλεται ο διαχωρισμός), με κάτι τέτοια βράδια μεγάλωσες και τον λες «βάζελο».