By
Ένα αρνητικό αποτέλεσμα, μπορεί να τα καταστρέψει όλα. Ένα θετικό κάνει τους πάντες «Θεούς». Άσπρο ή μαύρο είναι η Παναθηναϊκός, το γκρίζο έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια. Δύσκολη… πίστα για κάθε επαγγελματία. Όμως κάποια στιγμή πρέπει να παρθούν αποφάσεις που δε θα εμπεριέχουν ως πρώτο ζητούμενο το να καλμάρει η εξέδρα.
Το «τριφύλλι» αυτή τη στιγμή συζητά και περιμένει τον Ρεμπρόφ. Αν θα βρει λύση με την Ουκρανία, με την αθλητική και την πολιτική της ηγεσία, αν θα την αφήσει ενώ έχει όντως βάσιμες ελπίδες διεκδίκησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ανεξάρτητα απ’ την κατάληξη των συζητήσεων, ο συγκεκριμένος τεχνικός διασφαλίζει σε ποιο ακριβώς ποσοστό την ελαχιστοποίηση του ρίσκου; Για παράδειγμα αν συμφωνήσει μια ομάδα βεληνεκούς του Παναθηναϊκού με τον Κλοπ, δε γίνεται να μην αισθανθούν οι πάντες σιγουριά πως έγινε το καλύτερο και αξίζει χρόνος, υπομονή, λόγω της εμπιστοσύνης στον κόουτς. Ο Ρεμπρόφ που έχει εμπειρία στην Ντιναμό Κιέβου και την Φερεντσβάρος ουσιαστικά, πώς εμπνέει την τόση σιγουριά και εμπιστοσύνη πως θα φέρει εις πέρας τη δουλειά που δεν έφερε κανείς εδώ και 15 χρόνια;
Δεν τον μειώνει σε τίποτα η αμφιβολία, είναι πρόβλημα του Παναθηναϊκού και των συνθηκών του. Όμως τα δεδομένα είναι εκεί: Θα κληθεί να δουλέψει με ρόστερ που δε διάλεξε, ομάδα που δεν την «έστησε» ο ίδιος, δεν έχει κάνει προετοιμασία, έχει αρχίσει άσχημα τη σεζόν εντός συνόρων οπότε πίστωση χρόνου ούτε για δείγμα, ενώ ταυτόχρονα όλα τα παραπάνω θα αποτελούν αυτόματα άλλοθι γι’ αυτόν. Παράλληλα θα είναι και η πιθανότητα του να «καεί» μια καλή επιλογή, λόγω των συγκεκριμένων στοιχείων που δεν μπορούν να αλλάξουν.
Αυτή τη στιγμή στον πάγκο του Παναθηναϊκού είναι ο Χρήστος Κόντης. Με συνεργάτες τον Τζιόλη και τον Κοντοέ, δύο νέους ανθρώπους στην προπονητική. Με επικεφαλής τον κόουτς και κρίνοντας συνολικά το τιμ, υπάρχει το στοιχείο του τεράστιου κινήτρου. Άνθρωποι δηλαδή που δεδομένα εκτιμούν την κάθε μέρα που δουλεύουν στον Παναθηναϊκό και την αντιμετωπίζουν ως ευκαιρία.
Ο Κόντης δεν δέχεται στη μετά Γιοβάνοβιτς εποχή, να είναι συνεργάτης κάποιου άλλου έμπειρου προπονητή. Πήρε την απόφαση να… ανοίξει τα φτερά του, έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του και είναι θετικό να διαθέτει ως επαγγελματίας τη φιλοδοξία.
Άρα μιλάμε για έναν τεχνικό που σε καμία περίπτωση δε θα σκεφτεί ποτέ «δεν πήρα ένα ρόστερ που δε διάλεξα». Ποτέ δε θα ενοχληθεί ή δε θα βρει άλλοθι στο «δεν έκανα εγώ την προετοιμασία». Αναγνωρίζει πως έχει την ευκαιρία της ως τώρα καριέρας του. Τόσο μεγάλη μάλιστα, που είναι ικανή να του «χτίσει» ολόκληρη την καριέρα. Άρα όσο σημαντικό είναι για τον Παναθηναϊκό να πάει καλά ο Κόντης το διάστημα που θα βρίσκεται στον πάγκο του, άλλο τόσο ίσως και περισσότερο να είναι για τον ίδιο τον Κόντη.
Μια… καυτή πατάτα είναι το «τριφύλλι» αυτή τη στιγμή, με τον συγκεκριμένο άνθρωπο να την πιάνει σφιχτά με γυμνά χέρια. Γιατί δε θέλει να την χάσει και αναγνωρίζει την αξία της, εκεί που οι πάντες θα περιμένουν να… κρυώσει.
Μην ξεχνάμε κάτι ακόμη: Ο Κόντης ήταν το δεξί χέρι του Γιοβάνοβιτς. Ήταν εκεί και μάλιστα με τον σημαντικότερο ρόλο στο τιμ – μετά τον Σέρβο προπονητή προφανώς – στο «χτίσιμο» της ομάδας του Παναθηναϊκού από το μηδέν μέχρι την έξαρση κρουσμάτων covid για να χαθεί ο τίτλος. Αυτό δίνει και μια εμπιστοσύνη στον κόσμο, γιατί αυτόματα γίνεται η σύνδεση.
Με απλά λόγια λοιπόν, ο Παναθηναϊκός έχει κάποιον φιλόδοξο, γεμάτο κίνητρο, χωρίς να ψάχνει το παραμικρό άλλοθι και δικαιολογία. Του αρέσει αυτό που κάνει, διαθέτει τις γνώσεις και παρά την όποια απειρία του έχει την εμπειρία από το ίδιο το κλαμπ και το «χτίσιμο» ομάδας απ’ τα θεμέλια. Με ρόστερ χειρότερο απ’ το τωρινό.
Το εύλογο ερώτημα λοιπόν, ειδικά τώρα που είμαστε τέλη Σεπτέμβρη και ο όποιος επόμενος θα έχει αυξημένες πιθανότητες να χρειαστεί χρόνο – απόλυτα λογικό – και με το φόβο να «καεί» μια καλή επιλογή, είναι ένα: Γιατί να μη συνεχίσει στον πάγκο ο Χρήστος Κόντης;
Τη δεδομένη στιγμή, ο Παναθηναϊκός αν του αποτύχει ο κάθε Ρεμπρόφ, έχει να χάσει πολλά. Με τον Κόντη, στο σημείο που βρίσκεται και με τα δεδομένα που ξεκίνησε η σεζόν, περισσότερα είναι εκείνα που έχει να κερδίσει αν του «κάτσει» η επιλογή.
Ποια ακριβώς εμπειρία είχε ο Αναστασίου όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό και πέτυχε. Ποτέ δεν είχε εργαστεί σε πάγκο «μεγάλης» ομάδας ο Ουζουνίδης, πριν αναλάβει το «τριφύλλι» και πριν υπάρξουν τα διοικητικά ζητήματα είχε φτιάξει εξαιρετική ομάδα.
Αναφέρουμε αυτούς από την εποχή Αλαφούζου, για να φανεί πως δεν χρειάζεται απαραίτητα το μεγάλο όνομα και το σπουδαίο βιογραφικό. Χρειάζεται να είναι ένας προπονητής με όρεξη, γνώσεις, μεταδοτικότητα, να τον πιστεύουν οι παίκτες. Από την εποχή Γιοβάνοβιτς αυτό ισχύει με τον Κόντη. Οπότε την αξίζει την ευκαιρία να είναι εκεί που είναι. Κι αυτό δε θα αλλάξει με μια ισοπαλία στα επόμενα ματς.
