By Το άσχημο τελείωμα της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ
Απόλυτος σεβασμός στην προσπάθεια όλων. Βαθιά υπόκλιση σε όσους προσέφεραν και σε αυτή την αποστολή της Εθνικής. Δεν τα συζητάμε καν αυτά. Αλλωστε πάντα λέμε ότι το αποτέλεσμα δεν αγοράζεται από πριν, παρά επιτυγχάνεται ή όχι μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Το θέμα, όμως, είναι ότι για μία ακόμη χρονιά η επίσημη αγαπημένη απέτυχε. Δεν μπήκε καν στην τετράδα. Και το χειρότερο και αυτό, που πείραξε τους περισσότερους είναι ότι έχασε εύκολα από τους Γερμανούς. Το ταμπλό έγραψε 107-96, αλλά όποιος είδε το ματς, ξέρει ότι η κανονική διαφορά είναι από 15 έως 20 πόντους.
Αμέσως μετά το ματς πολλά είδαμε και πολλά ακούσαμε. Από γνωστούς ανθρώπους του μπάσκετ, αλλά και από απλούς φιλάθλους. Ο καθένας έχει την άποψή του και είναι σεβαστή. Και στο φινάλε κανείς δεν ξέρει ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. Ή ποιος έχει το μεγαλύτερο δίκιο. Αλλοι είπαν ότι έπρεπε να παίξουμε καλύτερη άμυνα. Αλλοι πάλι λένε ότι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που έχει πλέον αμερικανοποιηθεί, η Εθνική για να φέρει αποτέλεσμα πρέπει να έχει περισσότερους παίκτες, που να σουτάρουν και που να σκοράρουν γενικότερα.
Υπάρχει και μία κατηγορία, που ανέφερε ότι «τους Γερμανούς έτσι όπως έπαιξαν χθες, δεν τους κέρδιζε κανείς».
Είπαμε: δεν ξέρεις ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Θέλετε την γνώμη μας; Τι πιστεύουμε εμείς; Εμείς αυτό, που λέμε πάνω από όλα είναι ότι μας πείραξε περισσότερο η εμφάνιση, η παρουσία παρά αυτός καθ’ αυτός ο αποκλεισμός. Παιχνίδι είναι, μέσα είναι και η ήττα. Και ειδικά παίζοντας με μία πολύ καλή ομάδα και μέσα στην έδρα της. Μέσα στον χώρο της. Τι είπατε; Και η κακή βραδιά, η άσχημη εμφάνιση είναι μέσα στο πρόγραμμα; Βεβαίως και είναι. Δεν το συζητάμε καν. Αλλά εμείς αναφέρουμε τι μας πείραξε. Δεν λέμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κακή εμφάνιση. Και μας πείραξε, γιατί αδίκησε την προσπάθειά μας. Αδίκησε το ταλέντο μας, τις ικανότητές μας. Ηττα είναι και με ένα πόντο και με είκοσι. Ναι, έτσι είναι. Αλλά όταν είσαι Εθνική με Ιτούδη, Γιάννη Αντετοκούνμπο και ένα σωρό παίκτες ΝΒΑ και Ευρωλίγκας, κάπου δεν μπορείς να χωνέψεις τα δύο μεγάλα κενά στο πρώτο και στο δεύτερο ημίχρονο. Κενά, που παρουσιάστηκαν και με την Ιταλία και με την Κροατία, αλλά εκεί δεν τα είχαμε πληρώσει. Τώρα, όμως, το πληρώσαμε διπλά και τριπλά.
Αυτό στο οποίο σίγουρα συμφωνούν όλοι είναι η αγάπη, η αφοσίωση, η τρέλα, που είχαν όλοι όσοι συμμετείχαν στη προσπάθεια της επίσημης αγαπημένης. Το κλάμα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, του Θανάση και του Κώστα Αντετοκούνμπο θα κάνουμε πολλά χρόνια να το ξεχάσουμε. Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για το εθνόσημο, αλλά δεν τους βγήκε. Ετσι είναι ο αθλητισμός. Και όπως λέμε επίσης συνέχεια παίζουν και οι άλλοι. Και οι άλλοι κάποιες φορές μπορεί να είναι καλύτεροι ή και πιο τυχεροί από μας.
Οι Γερμανοί ήταν εκείνοι, που άξιζαν να πάνε στην τετράδα βάσει του χθεσινού αγώνα. Εχουν σπουδαίες μονάδες, αλλά έχουν βρει και τον τρόπο να είναι ομάδα. Αλήθεια είναι ότι χθες έκαναν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ιστορίας τους, τουλάχιστον της σύγχρονης. Σίγουρα, ωστόσο, θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει κάτι για να τους ενοχλήσουμε. Να τους κάνουμε την ζωή πιο δύσκολη. Όχι απαραίτητα να νικήσουμε. Αλλά όχι και να χάσουμε με τον τρόπο, που χάσαμε, πάνω από όλα γιατί δεν το άξιζε αυτή η ομάδα.
Οσον αφορά στο μέλλον της Εθνικής, πολλοί είπαν ότι «ίσως αυτό να μην είναι το τέλος, αλλά η αρχή για κάτι καλό». Το ευχόμαστε και το ελπίζουμε. Αλλά δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε κάτι με σιγουριά
Α) γιατί η πίκρα μας είναι έντονη, λίγες ώρες μετά τον αποκλεισμό, και δεν μπορούμε να σκεφτούμε θετικά αυτές τις στιγμές και
Β) γιατί πρέπει να δούμε ποιοι παίκτες θα μαζεύονται κάθε καλοκαίρι. Τι προβλήματα θα υπάρχουν και τα συναφή. Να βλέπουμε, δηλαδή, πρώτα ποιο θα είναι το ρόστερ, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε Σερβία ή Γαλλία για να έχουμε πληθώρα επιλογών.
Αν έχουμε κάτι άλλο να πούμε; Υγεία, να πάρει το χρυσό η Ιταλία (έτσι στο άσχετο, αν και βλέπουμε Γαλλία) και ραντεβού στο Παγκόσμιο του χρόνου.
Comments