Ο Παναθηναϊκός πέρσι με φέτος, οι αλλαγές και οι συγκρίσεις

Με την επόμενη αγωνιστική ξεπερνάμε τα μισά του πρώτου γύρου και έχοντας επιπλέον την εμπειρία των δύο ντέρμπυ νομίζω ότι μπορούμε δειλά – δειλά να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα για τις φετινές δυνατότητες του Παναθηναϊκού. Είναι φυσικά πολύ νωρίς για να γίνουν προγνωστικά, διότι ναι μεν προς το παρόν υπάρχει μια βαθμολογική διαφορά αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.

Συγκρίνοντας τον Παναθηναϊκό του σήμερα με αυτόν του προηγούμενου χρόνου είναι ευδιάκριτες ορισμένες βελτιώσεις μεταξύ των οποίων, σε πρώτη θέση, θα τοποθετούσα την ένταση με την οποία επιβάλει το παιχνίδι της η ομάδα. Τις περισσότερες νίκες ουσιαστικά τις επέβαλε με την επιθετική και πειθαρχημένη πίεση επί του αντιπάλου. Δεν ήταν θελκτική η απόδοση του, εκτός μικρών διαστημάτων, σε κανένα από τα παιχνίδια που έδωσε μέχρι σήμερα αλλά υπήρξε η απαραίτητη σοβαρότητα και προσήλωση που όπως ήδη έχουμε εμπεδώσει είναι βασικά προαπαιτούμενα της συνταγής Γιοβάνοβιτς. Είναι ο λόγος, πιστεύω, για τον οποίο οι απουσίες δεν έχουν επηρεάσει καθοριστικά την απόδοση του συνόλου. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και την ισορροπία που διακρίνει το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. Η Α.Ε.Κ ας πούμε, πιέζει αφόρητα τον αντίπαλο αλλά εκτιμώ χωρίς την απαιτούμενη ισορροπία στο παιχνίδι της. Πίεση λοιπόν, αλλά όταν πρέπει, επιβράδυνση του ρυθμού όταν χρειάζεται και προσπάθεια αποφυγής λαθών είτε στις τοποθετήσεις, είτε στην ανάπτυξη.

Στα δικά μου μάτια αυτή είναι η κυριότερη αλλαγή στο παιχνίδι των πρασίνων, θυμάμαι προηγούμενες χρονιές που όταν οι αντίπαλοι ανέβαζαν τον ρυθμό και την πίεση το τριφύλλι πνιγόταν σε μια κουταλιά νερό. Ίσως να ήταν αυτός ο λόγος που ο προπονητής του Παναθηναϊκού είναι τόσο “προσεκτικός” με τους παίκτες που αποκτούνται. Όταν λέει ότι θέλει καλύτερους από αυτούς που έχει το εννοεί. Βέβαια κάτι τέτοιο έχει αγωνιστικό κόστος και το διαπιστώσαμε στα πρώτα δύο επίσημα παιχνίδια του καλοκαιριού. Αυτή όμως είναι ήδη μια παλιά ιστορία. Το δήλωσε την προηγούμενη Κυριακή ο Ιβάν, η ομάδα ακόμα φτιάχνεται και έχει δίκιο.

Εδώ λοιπόν ανοίγει και το πιο ουσιώδες μέρος της κουβέντας. Όταν, σίγουρα πριν από τα περυσινά play-off, ο προπονητής των πρασίνων αποφάσιζε να αναδομήσει κέντρο και επίθεση είχε ήδη στο μυαλό του ένα σχέδιο και πως θα πετύχει την αναβάθμιση. Μένει να δούμε εάν οι τωρινοί παίκτες μπορούν να υποστηρίξουν το πλάνο του. Μερικοί, ο Βέρμπιτς και ο Μπερνάρ, δεν είναι ακόμα στο 100℅ ενώ, ο Τρουιγιέ και ο Τσοκάι, πρέπει ακόμα να ενσωματωθούν και χρειάζονται οπωσδήποτε κάποιο χρόνο. Βέβαια το φετινό είναι ένα περίεργο πρωτάθλημα, ας πούμε ότι χωρίζεται στα δύο. Η ομάδα πρέπει να είναι στο μάξιμουμ της φόρμας της στην τελική φάση του πρωταθλήματος όταν και πιθανότατα θα κριθούν όλα. Εκείνο όμως που μοιάζει σαν άμεση πρόκληση αυτή την στιγμή είναι, δεδομένων των συνθηκών, ο Παναθηναϊκός να εκμεταλλευτεί την θετική αύρα που τον συνοδεύει και μαζί με την απίστευτη συμπαράσταση του κόσμου να διατηρήσει η και να αυξήσει την διαφορά από τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου. Υπολογίζοντας ότι με τις προσθήκες οι επιλογές θα είναι περισσότερες και θεωρώντας, λογικά, ότι τα διαστήματα του καλού ποδοσφαίρου θα αυξηθούν ένα μικρό χαμόγελο αρχίζει να σχηματίζεται στα χείλη των διψασμένων για ένα τίτλο οπαδών του.

Επτά αγώνες λοιπόν πριν την μουντιαλική παύση με δύο ντέρμπυ εντός έδρας και πέντε με ομάδες που μοιάζουν να είναι λιγότερο επικίνδυνες αλλά όλοι το γνωρίζουμε πως μόνο έτσι δεν είναι. Αν χαθεί η συγκέντρωση και επικρατήσει το άγχος τα άσχημα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν. Είναι λοιπόν, έχοντας σαν δεδομένο ότι η φυσική κατάσταση είναι καλή, απαραίτητο να δουλέψουν πολύ με το μυαλό τους και εδώ ο ρόλος του Γιοβάνοβιτς είναι θεμελιώδης. Η εμπειρία του πρέπει να βοηθήσει τους παίκτες να μην χάσουν ότι πιο πολύτιμο φαίνεται ότι αυτή την στιγμή διαθέτουν: την συγκέντρωση.

Συγκέντρωση και ένταση στο παιχνίδι, αυτά κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι τα δύο στοιχεία που δικαιολογούν την ενθουσιώδη αρχή του πρωταθλήματος για το τριφύλλι. Εάν αυτά δεν χαθούν στην διάρκεια της διαδρομής είναι πιθανόν οι πράσινοι να πετύχουν κάτι πολύ καλό στο τέλος της χρονιάς. Ήδη είναι ένα μικρό θαύμα μετά από μόλις ένα χρόνο “ανακατασκευής” ο Παναθηναϊκός να υπολογίζεται σαν ένας από τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου. Αυτή είναι μια πρώτη αδιαμφισβήτητη επιτυχία για ένα σύλλογο που μέχρι πριν από δύο χρόνια, κυριολεκτικά, δεν ήξερε τι του ξημέρωνε η επόμενη μέρα.