Η τελευταία φορά ενός… κακού σχεδιασμού και το διαφορετικό «αύριο»

H εξήγηση για το κάκιστο πρόσωπο των «πρασίνων»

Ομολογώ ότι δεν περίμενα Γενάρη μήνα, χωρίς να έχει διεξαχθεί το Final 8 του Κυπέλλου και χωρίς να έχουν ξεκινήσει ακόμα ο β’ γύρος της Euroleague, όπως επίσης και αυτός της Basket League, ότι θα έλεγα «από χειμώνα… καλοκαίρι». Καλώς ή κακώς (φυσικά… κακώς) έτσι είναι τα πράγματα. Μπορεί όλοι οι τίτλοι να βρίσκονται ακόμα στο τραπέζι και να τους διεκδικούν όλες οι ομάδες, αλλά ποιος πιστεύει ότι με αυτήν την εικόνα που παρουσιάζει ΤΩΡΑ ο Παναθηναϊκός μπορεί να αλλάξει το τσιπάκι; Μακάρι. Μακάρι να γίνει. Και μακάρι να διαψευστώ πανηγυρικά. Θα είμαι ο πρώτος που θα γίνει… κωλοτούμπας του πληκτρολογίου.

Μην ξεχνάνε ότι σε ανάλογη θέση βρισκόταν και πέρυσι ο Παναθηναϊκός. Την ίδια, περίπου, εποχή. Βέβαια το περσινό (στο σύνολό του) ρόστερ δεν είχε καμία σχέση με το φετινό από πλευράς ποιότητας. Διαφορετικά ωστόσο ήταν τα οικονομικά δεδομένα πέρυσι και διαφορετικά είναι φέτος. Όπως επίσης είναι διαφορετικό για μια ομάδα να πορεύεται με έσοδα-έξοδα και διαφορετικό να υπάρχει διοικητική ενίχυση. Δεν το λέω εγώ. Τα γεγονότα το λένε. Μια ματιά στο περσινό budget και τα συμβόλαια που μοιράστηκαν και μια ματιά στο φετινό, φτάνει και περισσεύει για να αποδείξει του λόγου το αληθές, με κερασάκι στην τούρτα την πρόσφατη έλευση του Ντουέιν Μπέικον, ένας από τους καλύτερους παίκτες της περσινής Euroleague.

Σε κάποιες περιπτώσεις τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία και σε κάποιες όλες, όχι. Αρκεί να τα διαχειριστούν σωστά. Και αν πέρσι και πρόπερσι υπήρχε το άλλοθι (το οποίο δεν ήταν άλλοθι αλλά μια πραγματικότητα) του περιορισμένου budget, φέτος θα μπορούσαν να γίνουν πολύ καλύτερες επιλογές ή εν πάση περιπτώσει πιο προσεγμένες κινήσεις. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το «μοντέλο» που έτρεξε το αγωνιστικό κομμάτι και αφορούσε τη συνεργασία «τεχνικού διευθυντή και προπονητή» όταν και οι δύο ήταν κανονικοί προπονητές αλλά το αποτέλεσμα μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ είναι… αποκρουστικό.

Συνήθως λένε ότι μια ομάδα που έχει νέο προπονητή και πολλά νέα πρόσωπα στο ρόστερ, ότι θα μπορεί να κριθεί έχοντας δείξει τη δουλειά που έχει γίνει όλο αυτό το διάστημα, από την έλευση του νέου έτους και μετά. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να θυμίζει ομάδα που έχει μαζευτεί για να κάνει προετοιμασία την πρώτη μέρα. και αυτό οφείλεται στον κακό σχεδιασμό που έχει γίνει και για τον οποίο αναφέρθηκα και σε προηγούμενο άρθρο. Και ξέρετε, όταν «στραβώνει» το αγωνιστικό κομμάτι αμέσως «βουλιάζει» και η ψυχολογία. Και όσο περισσότερο «βουλιάζει» άλλο τόσο πιο δύσκολο είναι να επανέλθει.

Άλλωστε θαρρώ είναι ευδιάκριτο ότι δεν υπάρχουν ρόλοι, δεν υπάρχουν (ακόμα και ύστερα από πέντε μήνες προπονήσεων) αυτοματισμοί, παρά μόνο κάποια ατομικά ξεσπάσματα παικτών με ποιότητα. Του Ντουέιν Μπέικον (με το δικό του, διαφορετικό, παιχνίδι), του Ντέρικ Γουίλιαμς και ενίοτε των Γουόλτερς, Λι, Παπαγιάννη. Και βάσει των όσων έχουμε δει έως τώρα, κάπως έτσι θα συνεχίσει να είναι η κατάσταση. Εκτός και αν γίνουν μεγάλες αλλαγές. Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να συμβεί, ακόμα και με το «ανοικτό budget» που έχει δώσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στον Ντέγιαν Ράντονιτς. Και το λέω αυτό επειδή τη δεδομένη χρονική στιγμή ΔΕΝ υπάρχουν οι παίκτες από το πάνω ράφι για να κάνουν την διαφορά.