Ποιός φταίει για τη καθυστέρηση στις μεταγραφές;

Η ευθύνη είναι συνολική. Δεν φταίει μόνο ένας. Είναι πρόβλημα ολόκληρου του οργανισμού και του τρόπου που λειτουργεί, καθώς:

• Δεν υπάρχει τμήμα scouting. Ένας άνθρωπος το 2023 δεν μπορεί να λογίζεται ως τέτοιος, μην το αναλύσουμε περισσότερο, δεν υπάρχει λόγος. Ούτε είναι τμήμα scouting η συνεργασία με δύο ατζέντηδες που δεν λειτουργούν κάτω από συγκεκριμένους κανόνες αναζήτησης στόχων και δημιουργίας υποψηφίων στόχων. Αυτό είναι μπακάλικο που λέγαμε και πιο πάνω.
• Ο Παναθηναϊκός τα περιμένει όλα από τις προτάσεις των ατζέντηδων. Μπορεί σε κάθε μεταγραφική περίοδο να προκύψουν 50-100 παίκτες, τους οποίους φιλτράρει το τεχνικό επιτελείο και στη συνέχεια καταλήγει σε εκείνους που ενδιαφέρουν.

Λαμβάνοντας υπόψιν τα παραπάνω δεδομένα και παρά το γεγονός πως οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι είναι σε ένα πολύ καλό επίπεδο σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές, ο Παναθηναϊκός δεν ανοίγει την δεξαμενή των διαθέσιμων επιλογών όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσε.

Και να πεις ότι δεν είχαν χτυπήσει τα καμπανάκια; Το καλοκαίρι του 2021 ο Σεμπαστιάν Παλάσιος ήταν ο μόνος εξτρέμ που προσπαθούσε να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός. Τον πήρε στις 31 Αυγούστου, δέκα λεπτά πριν το φινάλε. Αν δεν είχε προκύψει συμφωνία, δεν υπήρχαν εναλλακτικές επιλογές του ίδιου επιπέδου, για την ακρίβεια δεν υπήρχαν καν άλλες λύσεις. Τον Γενάρη του 2022 αποκτήθηκε σχεδόν από… σπόντα ο Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς, πάλι από πρόταση ατζέντη, πάλι στο φινάλε.

Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, η ομάδα πήγε να παίξει την ευρωπαϊκή της υπόσταση χωρίς λύσεις στη μεσαία γραμμή και χωρίς σέντερ φορ πρώτης γραμμής στον απόλυτο βαθμό ετοιμότητας. Τρεις μεταγραφικοί περίοδοι, το ίδιο πρόβλημα. Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου και πάλι ο Παναθηναϊκός αργεί απίστευτα και το πληρώνει πάρα πολύ ακριβά, γνωρίζοντας πως μετά τους τραυματισμούς των Αϊτόρ, Τρουιγιέ ήταν ”γυμνός” από λύσεις.

Ακούω αρκετές φορές το ”αυτό είναι το μοντέλο που έχει επιλέξει ο Παναθηναϊκός, να πορεύεται με αφεντικό τον προπονητή, να μην έχει τεχνικό διευθυντή”. Σόρρι αλλά αυτό το μοντέλο δεν υπήρξε ποτέ στο κανονικό ποδόσφαιρο και δεν υπάρχει ούτε και τώρα. Σε όλους τους οργανισμούς που ο προπονητής ήταν το Α και το Ω και σωστά το Τριφύλλι έδωσε αυτή την δύναμη στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, υπήρχε δομή και οργάνωση από κάτω που υποστήριζε τον manager, χωρίς να υπάρχει τεχνικός διευθυντής που να είναι εκείνος το ”αφεντικό”. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Για να το κλείσουμε. Από την στιγμή που ο Ιβάν κατά δήλωσή του είναι πάρα πολύ δύσκολος στη τελική απόφαση, το κλαμπ σε συνεργασία με τον προπονητή θα έπρεπε να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για να ξεπεραστούν τα προβλήματα λειτουργίας. Μέχρι και σήμερα δεν το έχουν κάνει. Όπως θα έπρεπε να έχουν λύσει και τα όποια ζητήματα επικοινωνίας μπορούν να προκύπτουν κατά την διάρκεια των μεταγραφικών περιόδων. Αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να λυθούν ενόψει του καλοκαιριού.

Τώρα δεν υπάρχει χρόνος. Τώρα κάνεις στην άκρη τους όποιους λόγους καθυστέρησαν περιπτώσεις που είχαν ξεχωρίσει, τους ντύνεις στα πράσινα και περιμένεις να βγάλουν πάνω στο χορτάρι, εκείνα που σου λείπουν.

Το επαναλαμβάνω, καθώς στην Ελλάδα μας αρέσει το ”δικαστήριο” και το να δείχνουμε ”ενόχους”. Το ποδόσφαιρο δεν είναι έτσι. Δεν είναι αυτό. Τουλάχιστον στον προηγμένο κόσμο. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού όσον αφορά τις μεταγραφές δεν είναι ο Αλαφούζος, δεν είναι ο Ιβάν. Είναι πρόβλημα ΣΥΝΟΛΙΚΟ, τα οποίο μαζί αυτοί οι δύο άνδρες οφείλουν να το λύσουν για το καλό του συλλόγου.