By Η πρώτη εβδομάδα του βασικού σταδίου της προετοιμασίας του Παναθηναϊκού, η μεγάλη εικόνα που δεν πρέπει να ξεχνάμε, αλλά και η αδικαιολόγητη μεταγραφική καθυστέρηση στο κέντρο της άμυνας.
Τέτοια εποχή δύο χρόνια πριν, υπήρξε κοινή παραδοχή ότι για να καταφέρει ο Παναθηναϊκός να επανέλθει θα πρέπει πρώτα να θέσει τα θεμέλια και να ξεκινήσει -επιτέλους- να χτίζει σε ποδοσφαιρικά υγιείς βάσεις.
Σε όλα τα ομαδικά αθλήματα και ειδικά στο ποδόσφαιρο όπου οι παίκτες που αγωνίζονται είναι σαφώς περισσότεροι συγκριτικά με άλλα δημοφιλή σπορ, δεν είναι πρέπον να σκέφτεσαι και να λειτουργείς με τη λογική του «σούπερ μάρκετ», του «φύγε εσύ έλα εσύ» και των «καραβιών».
Δεν είναι πρέπον να πατάς ένα κουμπί με την προσδοκία να ανέβεις όλους τους ορόφους λες και είσαι ασανσέρ και να φτάσεις ως διά μαγείας στην οροφή. Απαιτείται μία διαδικασία συγκεκριμένη που εμπεριέχει σταθερά βήματα και ξεκάθαρες αρχές, με στόχο τη διαρκή βελτίωση και τη σταδιακή συμπλήρωση των κενών έως ότου επέλθει η επιστροφή στην εγχώρια και ευρωπαϊκή «κανονικότητα».
Από την πρώτη προετοιμασία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς διακρίναμε ότι -επιτέλους- μετά από τόσα πολλά πεταμένα χρόνια στο καλάθι των αχρήστων, αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει να παίρνει σάρκα και οστά.
Αρκετοί, με μπόλικη δόση καχυποψίας, μπορεί να το αμφισβήτησαν. Ομως αυτό βλέπαμε. Κι αυτό καταγράψαμε.
Πλέον, μετά από 25 μήνες, μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι τα βήματα αυτά γίνονται. Κι αυτό το γεγονός για τον Παναθηναϊκό ως οντότητα, είναι από μόνο του υπερπολύτιμο, τουλάχιστον για όλους όσοι αρέσκονται να βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και μπορούν να αναγνωρίσουν τη σωστή διαδικασία ωρίμανσης και επιστροφής του συλλόγου στο ιστορικό του εύρος.
Η πρώτη καλοκαιρινή προετοιμασία του Γιοβάνοβιτς εμπεριείχε παίκτες όπως ο Ενμπαγκοτό και Σανκαρέ. Η τρίτη, εμπεριέχει παίκτες όπως ο Μπερνάρ και ο Τζούρισιτς.
Πριν από την πρώτη προετοιμασία του Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό, το τριφύλλι είχε καταντήσει ανυπόληπτος και καρπαζοεισπράκτορας από κάθε πικραμένο.
Δύο χρόνια μετά, η ομάδα έχει προσθέσει στην τροπαιοθήκη της ένα Κύπελλο, έχει βγει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και διεκδίκησε -χωρίς δεκανίκια, κόντρα σε όλους και σε όλα- με αξιώσεις το πρωτάθλημα μέχρι την τελευταία αγωνιστική.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις αποτελούν χειροπιαστά δεδομένα που έχουν καταγραφεί από την ίδια την πραγματικότητα κι όχι ευσεβείς πόθοι, λαϊκισμοί, ευχολόγια ή κινδυνολογίες.
Φέτος στην Αυστρία είναι ξεκάθαρο ότι ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς συνεχίζει πάνω στην ίδια ρότα. Βαδίζει πάνω στις ράγες που έχει μπει επί των ημερών του.
Η δουλειά που γίνεται αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων ετών, πάνω στις ίδιες βασικές ποδοσφαιρικές αρχές που διέπουν τον Γιοβάνοβιτς και ειδικά για τους παίκτες που ήρθαν τον Γενάρη και δεν είχαν κάνει προετοιμασία με την ομάδα, μπορεί να αποδειχθεί ευεργετική.
Είναι άλλο πράγμα για έναν παίκτη να έρχεται στη μέση της σεζόν όταν υπάρχουν απανωτά ματς και οι προπονήσεις στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό πάνω στον εκάστοτε αντίπαλο κι άλλο όταν οι προπονήσεις αφορούν στην αγωνιστική φιλοσοφία και τις βασικές αρχές του προπονητή.
Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Ενα επιπλέον συμπέρασμα αφορά στην… εικόνα. Ενας από τους άγραφους κανόνες του ποδοσφαίρου εμπεριέχει τη ρήξη «δείξε μου το κλίμα στα αποδυτήρια να σου πω τι ομάδα έχεις».
Στην προκειμένη περίπτωση του Παναθηναϊκού είναι ξεκάθαρο ότι έχει δημιουργηθεί ένα σύνολο δεμένο όσο ποτέ τα πρόσφατα χρόνια, όπου ακόμα και ανταγωνιστές, παίκτες δηλαδή που παίζουν στην ίδια θέση, να αλληλοβοηθιούνται και να έχουν εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ τους.
Ο Ιωαννίδης με τον Σπόραρ, ο Βέρμπιτς με τον Αϊτόρ, ο Χουάνκαρ με τον Γκάνεα είναι ορισμένα μόνο από τα παραδείγματα που βλέπουμε με τα μάτια μας ότι έχουν υγιή ανταγωνισμό και μόνο.
Ο Γιοβάνοβιτς αποτελεί την κορωνίδα του οικογενειακού κλίματος, δίνει πάντα το παράδειγμα κουβαλώντας μέχρι και τις εστίες και δεν είναι τυχαίο ότι στις επιλογές των παικτών που επιλέγει δίνει βαρύνουσα σημασία στη λεπτομέρεια, βάζοντας στον ίδιο παρονομαστή τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά με τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά, με το «εμείς» και την εργατικότητα.
Αντιμετωπίζει κάθε παίκτη λες και είναι παιδί του. Δεν κάνει διαχωρισμούς και είναι δίκαιος. Σε κάθε προπόνηση, σε κάθε άσκηση, πριν και μετά το καθημερινό πρόγραμμα, είναι κάτι σαν πάτερ φαμίλιας.
Δεν βλέπεις συχνά προπονητές να βοηθούν ακόμα και στο κουβάλημα της εστίας, όπως κάνει σχεδόν σε κάθε προπόνηση στην Αυστρία. Ούτε να βοηθάει τους συνεργάτες του στο στήσιμο των κώνων της προπόνησης που χάλασαν.
Αυτά είναι τα θετικά της μεγάλης εικόνας. Τα αρνητικά, αφορούν το χρονικά περιθώρια που έχουν στενέψει επικίνδυνα σχετικά με τις μεταγραφικές ανάγκες της ομάδας.
Είναι μέγα λάθος, ανεξαρτήτως εάν υπάρχουν ή όχι ελαφρυντικά, το γεγονός ότι έχουμε φτάσει Ιούλιο μήνα και υπάρχουν μόλις δύο διαθέσιμοι ενεργοί στόπερ (Σένκεφελντ-Μάγκνουσον).
Ηταν ούτως ή άλλως λάθος η αποχώρηση του Σάρλια που μέσα σε δύο σεζόν βελτιώθηκε σημαντικά. Οταν πρωτοήρθε, δεν ήξερε που πάταγε και που βρισκόταν. Με πιο χαρακτηριστική τη γκέλα ολκής στο πρώτο του φιλικό με τη Λοκομοτίβα Ζάγκρεμπ.
Σε βάθος χρόνου στα χέρια του Γιοβάνοβιτς έμοιαζε πια «κανονικός στόπερ», συμπληρωματικός μεν, αλλά σχετικά αξιόπιστος. Κι έμεινε πολύ… εύκολα ελεύθερος, όπως και ο Πούγγουρας, ενόσω δεν υπήρχαν έτοιμες λύσεις διαδοχής. Ούτε έχει έρθει κάποιος ακόμα για τον άλφα ή βήτα λόγο.
Ο εξαιρετικά ταλαντούχος Φίκαϊ δεν έχει, φυσικά, παραστάσεις. Δεν είναι ακόμα επαγγελματίας. Εάν υπήρχε η λογική της… Ντόρτμουντ ή του… Αγιαξ, μπορεί να λογιζόταν ως τρίτη λύση και μετά από 2-3 χρόνια να τον πουλούσαν με αρκετά εκατομμύρια ευρώ.
Στο Ελλαδιστάν, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Χώρια της πίεσης που είναι τεράστια σε έναν σύλλογο όπως ο Παναθηναϊκός και της ελληνικής -πολλές φορές αυτοκαταστροφικής και κοντόφθαλμης- νοοτροπίας.
Η ενίσχυση του ποιοτικού βάθους δεν αφορά, ασφαλώς, μόνο το κέντρο της πράσινης άμυνας. Το έχουμε επισημάνει πολλάκις, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τουλάχιστον 2-3 προσωπικότητες ακόμα στο ρόστερ του. Στον άξονα της μεσαίας γραμμής (κυρίως, αλλά) και στη δεξιά πλευρά της άμυνας.
Με την ειδοποιό διαφορά ότι στην καρδιά των μετόπισθεν τίθεται (εκτός των άλλων) και ποσοτικό ζήτημα, μόλις τρεις εβδομάδες και κάτι, πριν το πρώτο καθοριστικό ματς απέναντι στην Ντνίπρο.
Comments