By Στη ζωή, όπως και στο ποδόσφαιρο, όπως στρώνεις κοιμάσαι. Για πολλοστή φορά ο Αλαφούζος γκρεμίζει ό,τι έχει χτίσει επαναφέροντας τον Παναθηναϊκό στην εσωστρέφεια.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς ένας άνθρωπος που έχει βάλει ένα σκασμό εκατομμύρια στον σύλλογο τα τελευταία χρόνια, να ακυρώνει κάθε φορά κάθε καλό και να ανοίγει με τα ίδια του τα χέρια τις πύλες της αυτοκαταστροφής.
Να γκρεμίζει ό,τι χτίζει. Να αποφασίζει κυκλοθυμικά και να αυτοαναιρείται με συνέπεια μαθηματικού τύπου. Ο Γιάννης Αλαφούζος θα πρέπει πρωτίστως να προβληματιστεί ο ίδιος για τα αποτελέσματα των αποφάσεών του.
Να κοιταχτεί στον καθρέπτη και να αναρωτηθεί πώς γίνεται να είναι ο μοναδικός παράγοντας που ασχολήθηκε, όταν όλοι οι άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, για να εξυγιάνει μια ΠΑΕ σε ελεύθερη πτώση μετά τη διάλυση της πολυμετοχικότητας, και να μην απολαμβάνει/τυγχάνει αναγνώρισης.
Ενίοτε μάλιστα να ακούει και τα σκολιανά του από την εξέδρα. Οπως συνέβη, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ματς ταφόπλακα στα όνειρα του πρωταθλήματος για τον Παναθηναϊκό, απέναντι στον Αρη.
Εάν ο Αλαφούζος νομίζει ότι είναι στραβός ο… γιαλός ή ότι ο κόσμος είναι αχάριστος, θα πρέπει να αναθεωρήσει πάραυτα. Διότι ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Έχει φροντίσει ο ίδιος με τις αποφάσεις του να βάλει τα χέρια του και να βγάλει τα μάτια του. Το ένα αυτογκόλ μετά το άλλο.
Ανάλογα με το πώς μπορεί να ξυπνήσει ή από το πόσο έχει ψηθεί με κάποια διαπίστωση του περίγυρου, να πράττει.
Το ποδόσφαιρο όπως και κάθε ομαδικό άθλημα έχει κορωνίδα τον προπονητή. Χωρίς συνέπεια, σταθερότητα, εμπιστοσύνη και πλάνο, θα γίνεται μια τρύπα στο νερό. Θα διυλίζεται ο κώνωπας.
Νόμος. Εξαιρέσεις τύπου Μεντιλίμπαρ πετυχαίνουν μία στις δέκα και απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα των Αλμέιδα, Λουτσέσκου και μέχρι πρότινος Γιοβάνοβιτς. Τον άνθρωπο που του χάρισε έναν τίτλο, που έχασε το πρωτάθλημα στο τσακ, που τον ξαναέβγαλε σε ευρωπαϊκό όμιλο και που του… επέτρεψε να επανεμφανιστεί στο γήπεδο.
Τον προπονητή που, ανέλπιστα ίσως, αποτέλεσε το πιο ισχυρό «ανάχωμα» που θα μπορούσε να φανταστεί όταν του έδινε τα κλειδιά.
Τον απέλυσε εν μια νυκτί πριν καν ολοκληρωθεί η σεζόν κι έμαθε από τα μίντια το τέλος του από τον Παναθηναϊκό, λες και ήταν ο Πογιάτος. Αν δεν ήταν αυτό «αχαριστία», με όσα είχαν συμβεί αυτά τα δυόμιση χρόνια, τότε πώς λεγόταν;
Κατά μια έννοια, βέβαια, ο Γιοβάνοβιτς μπορεί να αισθάνεται και τυχερός που δεν πήρε… επιστολή διαζυγίου στην πόρτα του από τον οδηγό του, όπως συνέβη με τον Γιώργο Δώνη. Όταν είχε ακούσει κάποιον Ρόκα που του έλεγε ότι δεν κάνει διότι έχει εμμονή με τον γιο του.
Όπως είχε ακούσει κάποτε και κάποιον Παναγόπουλο στο να αναγκάσει τον Ουζουνίδη να συνεχίσει με την Ακαδημία και να πουλήσει και τη ψυχή του στο διάολο εν μέσω χρεοκοπίας.
Τον Ουζουνίδη τον πέταξε σαν λεμονόκουπα. Τον Δώνη και τον Γιοβάνοβιτς τους έστυψε για τα καλά, επίσης. Ο Τερίμ μπορεί να τη γλιτώσει ελέω Ατζούν. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
Οταν οι πρόεδροι νομίζουν ότι ξέρουν ή ότι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο, κι έχουν άποψη για το αν πρέπει να παίζει ο τάδε ή ο δείνα παίκτης, το σχηματισμό ή την τακτική της ομάδας, υφίσταται ζήτημα αυτογνωσίας και το πρόβλημα γίνεται δομικό.
Οταν βλέπουν ανταγωνιστικά τον προπονητή τους υπάρχει ζήτημα με το «εγώ» τους. Και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Κι όταν το «εγώ» μπαίνει πάνω από το «εμείς», συνήθως δεν υπάρχει γυρισμός.
Είναι θεμιτό το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες πληρώνουν. Οπως και ότι αποφασίζουν οι ίδιοι ποιον θα πληρώνουν, κάθε φορά, για να τους κάνει τη δουλειά που θέλουν. Κουμάντο στην τσέπη τους δεν κάνει κανείς άλλος παρά μόνο οι ίδιοι.
Με μία ειδοποιός διαφορά: όπως συμβαίνει στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο, όπως στρώνεις κοιμάσαι.
Comments