Να προκύψει νόμος που θα απαγορεύει στον Παναθηναϊκό να… αρρωσταίνουν οι παίκτες του!

Η «επικοινωνιακή σκόνη» που προσβάλει τη νοημοσύνη και η υγεία των ανθρώπων που δεν παίζει κανείς με αυτό!

Σε θέματα υγείας οφείλεις να βουτάς πρώτα τη γλώσσα σου στο μυαλό πριν ξεστομίσεις το οτιδήποτε. Είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις απέναντι στους συνανθρώπους σου και κατ’ επέκταση στην ίδια του την ύπαρξη. Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο.

Το φούλαραν τοξικότητα, το γέμισαν εντάσεις και παρασκήνιο. Πρωταθλητής δεν μπορεί να βγει ο Παναθηναϊκός σε αυτή την κατάσταση. Κυνηγά ένα θαύμα, κυνηγά κάτι που κανείς δε θα μπορούσε να πετύχει. Ένα πρωτάθλημα γεμάτο αγωνία, σασπένς, το έκαναν τραγωδία. Θα λέγαμε κωμωδία, όμως όταν εμπλέκεται η υγεία ανθρώπων δεν γίνεται.

Η υγεία είναι το ύψιστο αγαθό. Και όχι, δεν πρέπει να το θυμόμαστε μόνο όταν κινδυνεύει ο αγαπημένος μας εαυτός, αλλά πάντοτε και για όλους. Με ενσυναίσθηση και σεβασμό στην καθεμιά και τον καθένα.

Οσοι έχουν μνήμη χρυσόψαρου ή παρασύρονται και συντάσσονται σε γραμμές και προπαγάνδες που δεν έχουν μέτρο, μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι ομοιάζουν με αυτούς που… σιχτιρίζουν όταν τους βλέπουν να περιγράφουν με κυνισμό ανείπωτες τραγωδίες, εργαλειοποιώντας τις συνθήκες και πουλώντας εκδούλευση. Ισως επειδή δεν ήταν οι ίδιοι μέρος της… στραβής.

Δεν είμαστε άγρια θηρία οι άνθρωποι, έχουμε τη μνήμη και τη νοημοσύνη για να ξεχωρίζουμε.

Είναι επικίνδυνο να παρασυρθεί κανείς σε βαρύγδουπες παρόλες και είναι καθοριστικό να σκεφτεί καθαρά εάν θέλει να προλάβει την κατηφόρα σε προσωπικό/συνειδησιακό επίπεδο.

Επειτα από ένα διάστημα χαλαρότητας και αμεριμνησίας και παρότι η κατάσταση με την πανδημία θεωρείται πλέον ελεγχόμενη, ο ιός είναι ακόμη εδώ. Μπορεί πάντα να μας αιφνιδιάσει, όπως αρκετές φορές έχει γίνει έως τώρα.

Εχουμε μπροστά ματς το παράδειγμα του Γκάνεα στον Παναθηναϊκό που πέρασε ήπια τον κορονοϊό, αλλά αυτός του άφησε σημάδια που ακόμα παλεύει να ξεπεράσει.

Εάν αγωνιζόταν κανονικά επειδή είχε ήπια συμπτώματα… γρίπης, κανείς δεν ξέρει πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα.

Και ναι, θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας τις επώδυνες αναμνήσεις της πανδημίας. Να τραβήξουμε μπροστά. Κάποιοι όμως δεν μπορούν να προχωρήσουν ούτε να ξεχάσουν. Η πληγή τους είναι βαθιά και χαίνουσα. Είναι προσβλητικό να τους ξεχνάμε τόσο γρήγορα και τόσο φθηνά.

Τι είναι άραγε χειρότερο; Να αφήσεις -ή ακόμα και να πείσεις- έναν αθλητή που δεν… κρατιέται να αγωνιστεί σε «τελικούς» ενόσω έχει συμπτώματα κορονοϊού και να τον ρίξεις στη μάχη επειδή δεν υπάρχει πρωτόκολλο, τιγκάροντας ταυτόχρονα με τον ιό τους αντιπάλους σου…

Ή να θεωρήσεις… αθέμιτο ανταγωνισμό, το να προστατέψει κάποιος την υγεία των ανθρώπων της δικής του ομάδας και των αντιπάλων;

Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα για όσους μπορούν να σκεφτούν καθαρά.

Είναι προφανές, επίσης, με βάση τα πιο απλά μαθηματικά, του τύπου ένα κι ένα κάνουν δύο, ότι δεν βρέθηκαν τυχαία κοντά στα 30 κρούσματα με κορονοϊό στον Παναθηναϊκό. Κρούσματα επιβεβαιωμένα επισήμως.

Και δεν θα πέσει κανείς από τα σύννεφα εάν βρεθεί σημαντικός αριθμός κρουσμάτων και στον Ολυμπιακό ή τον ΠΑΟΚ τις επόμενες ημέρες.

Αλλωστε, χρειάζεται να περάσει πρώτα ένα διάστημα έως ότου φανούν τα αποτελέσματα και οριστικοποιηθούν τα κρούσματα.

Από κάπου υπήρξε διασπορά. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος και να πει «από πού».

Υπήρξαν αθλητές που (αν)επισήμως είχαν γαστρεντερίτιδα κι εμφανίστηκαν με μάσκες πανδημίας (sic) σε γήπεδα, ίσως επειδή είχαν χαμηλό ιικό φορτίο κι είχαν πάρει την προσωπική ευθύνη να αγωνιστούν.

Δεν είναι δικαίωμά τους, διότι δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά κι όλους όσοι ήρθαν σε επαφή μαζί τους και ποτέ κανείς δεν ξέρει τι είδους επιπλοκές δύναται να αντιμετωπίσει ένας οργανισμός εάν προσβληθεί.

Πολύ περισσότερο δεν είναι ένα ζήτημα σαν τα κοντά δοκάρια και τις μεζούρες, τους διαιτητές-καρμανιόλες, τα φύγε εσύ έλα εσύ σε διαιτητές, τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα τους, τους δορυφόρους, τα τρυπήματα κι άλλα παρεμφερή παρασκηνιακά που μπορεί να ερμηνευτούν συμφεροντολογικά.

Από τη στιγμή που σχετίζεται με την υγεία όλων (μας) μετά από μία μακρά περίοδο «ισοπεδώματος» της ανθρωπότητας, θα πρέπει να είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις ότι δεν είναι ένα ζήτημα για να κουνάς το δάχτυλο, σε κανέναν και για κανέναν λόγο, προκειμένου να σηκώσεις επικοινωνιακή σκόνη.

Και θα διασυρθείς και δεν θα πείσεις κανέναν.