By 
Αν εξετάσει κανείς-κάτι που θα έπρεπε να έχει πράξει το κυβερνητικό επιτελείο πριν ανακοινώσει τα μέτρα- τα όσα επεισόδια έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και έχουν βαφτιστεί ως «οπαδική βία», θα διαπίστωνε πάρα πολύ εύκολα πως η συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών έχει λάβει χώρα μακριά από τους αγωνιστικούς χώρους.
Ακόμη και τα πιο «χοντρά» να βάλει κανείς στη λίστα μόνα τους, θα αντιληφθεί πάρα πολύ εύκολα πως το πρόβλημα δεν είναι γηπεδικό. Όσοι έχουν αποφασίσει να ζήσουν την ζωή τους βουτηγμένοι στη παραβατικότητα, δεν περιμένουν την Κυριακή. Δεν περιμένουν το μεγάλο παιχνίδι, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να μην ξέρουν καν και ποιοι είναι αυτοί που φορούν την πράσινη, την κίτρινη, την κόκκινη, την ασπρόμαυρη φανέλα πάνω στο χορτάρι ή μέσα στο παρκέ. Για αυτό και το «οπαδική βία» είναι σε εισαγωγικά.
Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ, πιο σύνθετο, πιο πολύπλοκο, έχει πάρα πολλά «πλοκάμια», ειδικά την τελευταία δεκαετία και είναι πραγματικά στενάχωρο να ακούς από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο πως «θα μπορούμε να ξέρουμε πλέον πως στη συγκεκριμένη θέση κάθεται ο συγκεκριμένος φίλαθλος και η ευθύνη θα είναι προσωπική.
Οι παρεμβάσεις είναι συνολικές, ξεκινούν από τη ρίζα του προβλήματος και μακάρι να φανούν αρκετές». Ποιά ρίζα; Αυτή είναι η ρίζα; Ποιός κοροιδεύει ποιόν; Ο χουλιγκανισμός των 80’s, των 90’s και των early 00’s δεν έχει καμία σχέση, καμία απολύτως σχέση με όσα βιώνουμε στο 2023. Καλό θα είναι οι άνθρωποι που έχουν ψηφιστεί από το 41% του εκλογικού σώματος που πήγε να ψηφίσει στις πρόσφατες εκλογές, να πατήσουν το κουμπί και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα του σήμερα, ώστε να προσπαθήσουν να δουν τι ακριβώς συμβαίνει και όχι τι νομίζουν πως συμβαίνει.
Να το ξαναπούμε: Το 80% με 90% των περιστατικών δεν γίνονται στα γήπεδα. Ούτε στου ποδοσφαίρου-που την πλήρωσε-, ούτε στου μπάσκετ, ούτε σε γήπεδα του βόλεϊ, του χάντμπολ και πάει λέγοντας. Οι δολοφόνοι του Άλκη κάθονταν σε κάποια καρέκλα ενός γηπέδου την ώρα επίθεσης και μπορούσαν να εντοπιστούν; Όχι. Οι Κροάτες που διέσχισαν ολόκληρη την Ελλάδα με την αστυνομία να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, κάθονταν σε κάποια καρέκλα και μπορούσαν να εντοπιστούν;
Το προηγούμενο διάστημα στη Θεσσαλονίκη όπου έγιναν μεγάλης έκτασης επεισόδια, ήταν μέσα σε κάποιο γήπεδο; Όχι. Στον δρόμο ήταν. Όπως στον δρόμο ήταν και η δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου το 2007. Όπως στους δρόμους είναι, επαναλαμβάνουμε μήπως το καταλάβουν, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των συγκρούσεων, όπου από συνεχόμενα θαύματα έχουμε γλιτώσει δεκάδες νεκρούς. Πραγματικά από συνεχόμενα θαύματα. Ξέρουν στην κυβέρνηση πόσα είναι τα περιστατικά που γίνονται κάθε χρόνο, πόσες εκατοντάδες περιστατικά είναι ή νομίζουν πως μιλάμε για 5-10 «σκηνικά» τον χρόνο;
Από κει και πέρα, η σημερινή απόφαση της κυβέρνησης για κεκλεισμένων των θυρών αναμετρήσεις μόνο στο ποδόσφαιρο για το επόμενο δίμηνο συνιστά μία τεράστια αδικία για τους κανονικούς φιλάθλους και οπαδούς που πηγαίνουν στα γήπεδα της Super League. Πόσοι είναι αυτοί; Το 99%. Ναι για το 1% μιλάμε. Οπότε η κυβέρνηση αναγνωρίζει σε πρώτη φάση την ανικανότητά της να ελέγξει πόσα άτομα; 2.000 είναι οι «μπαχαλάκηδες» όλων των ομάδων; Μπορεί να λέμε και πολλούς. Είναι μία απόφαση χωρίς σεβασμό στους κανονικούς.
Το κράτος για να παρουσιάσει κάτι, για να πει πως κάτι έκανε από την πλευρά του, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του, ανθρώπους που έχουν πληρώσει από το υστέρημά τους για να αγοράσουν διαρκείας, ανθρώπους που έχουν ξοδέψει ένα μισθό για να μπορούν να πηγαίνουν στο γήπεδο κάθε Κυριακή, ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα. Όπως δεν υπολόγισαν ούτε τους αθλητές, ούτε τους προπονητές, ούτε κανέναν που τους αναγκάζουν να παίζουν σε άδεια γήπεδα το επόμενο δίμηνο.
Με την ίδια λογική στην επόμενη ληστεία τράπεζας, να κλείσουν οι τράπεζες για δύο μήνες. Στο επόμενο εστιατόριο που σερβίρει χάλια φαγητό, να κλείσουν όλα, ή να κλείσουμε και τα σχολεία τέσσερις-πέντε μήνες για να σταματήσουν τα περιστατικά βίας ανάμεσα στα παιδιά. Να κλείσει η Αττική Οδός αν γίνει κάποιο τροχαίο και πάει λέγοντας. Η λογική «πονάει κεφάλι, κόβουμε το κεφάλι» δεν μπορεί να αποτελεί λύση για την κυβέρνηση ενός ευρωπαϊκού κράτους το 2023.
Το χειρότερο, όμως, από όλα, αυτό που πραγματικά προκαλεί την κοινή λογική των ανθρώπων που όλα αυτά τα χρόνια γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις για την «οπαδική βία», είναι το γεγονός πως επί της ουσίας, δεν πάρθηκε σοβαρή απόφαση για την λύση του προβλήματος. Καμία. Και επαναλαμβάνουμε το πρόβλημα είναι βαθύτερο.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Μόνο σε περιπτώσεις σεσημασμένων μπαχαλάκηδων έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει πως κυκλοφορούν ελεύθεροι ενώ εκκρεμούν αποφάσεις τις δικαιοσύνης; Μόνο για παραβάτες του νόμου με πρόσχημα το γήπεδο έχουμε μάθει πως «είναι έξω με αναστολή». Προφανώς και όχι. Νόμοι υπάρχουν; Υπάρχουν. Αυστηροί; Ας πούμε, ναι. Τηρούνται; Εφαρμόζονται; Στον βαθμό που θα έπρεπε; Ούτε καν. Για κανένα λόγο. Τα παραδείγματα είναι δεκάδες. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα «ψάρια» αυτής της κοινωνίας.
Κανονικά ως κοινωνία θα έπρεπε, όπως είπε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, να πιάσουμε το θέμα από την ρίζα. Όχι η ρίζα δεν είναι «ποιος θα κάτσει και που, ώστε να ελέγχεται». Το πρόβλημα είναι κοινωνικό, είναι και θέμα παιδείας. Αυτά τα παιδιά, γιατί όπως αποδείχθηκε και από τον 18χρονο στου Ρέντη, παιδιά είναι, για κάποιους λόγους σήκωσαν αυτό το ρημάδι το όπλο στοχεύοντας έναν άνθρωπο που έκανε την δουλειά του. Για κάποιους λόγους αυτά τα παιδιά μισούν παιδιά της ηλικίας τους και θέλουν να τους προκαλέσουν κακό, να τους τραυματίσουν, ενίοτε να θέλουν να τους αφαιρέσουν την ζωή. Γιατί; Επειδή υποστηρίζουν διαφορετική ομάδα; Είναι δυνατόν; Για κάποιους λόγους συμπεριφέρονται εκτός ορίων, με έναν τρόπο ψυχικά άρρωστο θα μπορούσε να πει κανείς. Μπορούμε ως κοινωνία να κάνουμε το σωστό; Να δημιουργούμε καλύτερους ανθρώπους; Με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση; Όχι δεν μπορούμε. Δυστυχώς. Μπορεί να μην θέλουμε κιόλας, στο τέλος της ημέρας. Αυτοί είμαστε.
Μπορούμε έστω αυτά τα άτομα που αποδεδειγμένα είναι επικίνδυνα να τα αποβάλλουμε από τον αθλητισμό και να τους δώσουμε ως κοινωνία να καταλάβουν πως «τα μπάχαλα τιμωρούνται πραγματικά και καταστρέφουν ζωές»; Εκεί είναι το θέμα, αυτή είναι η ρίζα του προβλήματος, έστω και δευτερευόντως, όπως προαναφέραμε. Ξέρουν πάρα πολύ καλά πως ακόμη και αν συλληφθούν, ακόμη και αν καταδικαστούν σε ένα χρόνο το πολύ θα είναι έξω. Είπαμε και παραπάνω.
Νόμοι υπάρχουν, δεν εφαρμόζονται. Όχι μόνο στα γήπεδα, σε κάθε μορφή της ζωής σε αυτή την χώρα. Τα δέκα χρόνια να είναι δέκα χρόνια, τα δεκαπέντε χρόνια να είναι τόσα, τα ισόβια να είναι ισόβια. Για κάθε τόσο σοβαρό αδίκημα.
Κλείνοντας, αν και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε το κείμενο από αυτό. Στο τέλος της ημέρας, το πιο σημαντικό από όλα είναι να καταφέρει το παλικάρι που δίνει μάχη για την ζωή του, να βγει νικητής. Να επιστρέψει στην οικογένειά του, να σταθεί ξανά στα πόδια του. Μιλάμε για ανθρώπους, για ψυχές, δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ αυτό.
Ποτέ σε τούτη την γωνιά δεν μας άρεσε το «τσουβάλιασμα», ποτέ δεν γουστάραμε τις «ταμπέλες». Τα ΜΑΤ εκατοντάδες φορές είχαν στους δρόμους αυτής της χώρας συμπεριφορά απαράδεκτη, συμπεριφορά τραγική, συμπεριφορά εκτός ορίων. Είναι, όμως, δύο διαφορετικά πράγματα και δεν πρέπει να τα βάζουμε όλα στο ίδιο καζάνι. To αναφέρω για να προλάβω τους… έξυπνους στα σχόλια. Όπως δεν πρέπει να σηκώνουν χέρι και να χτυπάνε όποιον τύχει, όπως δεν πρέπει να πετάνε δακρυγόνα όπου βρεθούν και όπου σταθούν, έτσι δεν πρέπει να κινδυνεύει η ζωή τους κάθε φορά που πηγαίνουν να κάνουν την δουλειά τους.
Y.Γ1: Όλα μπορώ να τα αντέξω σε αυτή την ζωή. Όλα. Εκτός από ένα. Να παρουσιάζεται ως ο κατατρεγμένος, ως ο αδικημένος αυτής της αθλητικής ζωής του τόπου, ο Ολυμπιακός των 22 πρωταθλημάτων σε 27 χρόνια. Κάπου λυπηθείτε μας. Πραγματικά.
Comments