Χρειάζεται από τους παίκτες του να δείξουν την προσωπικότητά τους

Η ζωή του Παναθηναϊκού μακριά από την εκτός έδρας νίκη και η  ατυχία του Γιοβάνοβιτς να παίζει εκτός έδρας ένα νοκ άουτ παιχνίδι κυπέλλου.

Το στοιχείο του ανεπανάληπτου είναι μια από τις εξηγήσεις για την απήχηση του ποδοσφαίρου. Ποτέ μια φάση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη. Ποτέ μια κατάσταση παιχνιδιού δεν είναι πανομοιότυπη με μια άλλη. Κι αυτό, το απρόβλεπτο, είναι που κάνει πολύ δύσκολη τη δουλειά των προπονητών. Γι’ αυτό και η προπονητική διδάσκει στον προπονητή ότι το όραμά του πρέπει να είναι το να εκπαιδεύσει τους ποδοσφαιριστές του ώστε αυτοί να παίρνουν μόνοι καλές αποφάσεις και όχι το να προσπαθήσει να αποφασίζει για εκείνους το πώς θα ενεργήσουν στο τερέν. Αν κανείς δει από αυτή την οπτική γωνία την αδυναμία του Παναθηναϊκού να πάρει νίκη εκτός έδρας σε τέσσερα παιχνίδια αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μια η εξήγηση, και ότι κάθε αγώνας είναι μια διαφορετική ιστορία.

Στην Τρίπολη ο Παναθηναϊκός έχασε για μια σειρά από λόγους: έδωσε δύο γκολ στον αντίπαλο, ήταν περισσότερο άστοχος (27% των σουτ βρήκαν εστία) συγκριτικά με τον μέσο όρο του (51% ευστοχία), εκτελούσε κατά μέσο όρο περίπου 2 μέτρα μακρύτερα (20.7 μ.) από το συνηθισμένο του (18.7 μ.), είδε τον πιο φορμαρισμένο επιθετικό του, τον Καρλίτος, να κάνει το δεύτερο χαμηλότερο ρεκόρ του στις επιθετικές μονομαχίες, δεν πήρε τίποτα από τον Βιτάλ για 45’ λεπτά, είδε τον Χατζηγιοβάνη να επιτυγχάνει μόνο σε μια ντρίμπλα, τον Παλάσιος να σημειώνει το χαμηλότερο ποσοστό θετικών ενεργειών σε ένα παιχνίδι και να μη βρίσκει εστία σε δύο τελικές προσπάθειες. Όλα αυτά είναι μικρές εξηγήσεις. Η κύρια εξήγηση όμως είναι σχετική με την έλλειψη ανθεκτικότητας: όταν το ματς του ζήτησε να ανασυνταχθεί, μετά το σοκ των δύο γκολ που δέχθηκε, με τον τρόπο που τα δέχθηκε, από τον Αστέρα σε διάστημα περίπου 13’ αγωνιστικών λεπτών προτού ολοκληρωθεί το α’ ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός δεν είχε την απαιτούμενη αποφασιστικότητα. Ενώ κυριάρχησε, πήρε την μπάλα στα πόδια του (66.5%), επικράτησε στις μονομαχίες (54%), και έφτασε σε 8 τελικές προσπάθειες βρήκε εστία μόνο μια φορά. Και η αξία των ευκαιριών του ήταν χαμηλή (x.G: 0.35). Μια σειρά από στοιχεία μέσα από το Wyscout επιβεβαιώνουν την γενική αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν αποφασιστικός· έπαιζε με τον εκνευρισμό μιας ομάδας που δεν έχει την πίστη ότι θα ανατρέψει το σκορ και θα επικρατήσει.

Αν απομονώσει κανείς αυτό το παιχνίδι, βρίσκει μια απολύτως λογική εξήγηση για αυτό που του συνέβη του Παναθηναϊκού. Μια νέα ομάδα, που ακόμη διανύει τη φάση εξοικείωσης με τις αλλαγές στο παιχνίδι της και τη φάση εξοικείωσης και προσαρμογής νέων ποδοσφαιριστών και νέου προπονητή, δεν έχει προλάβει να ωριμάσει τόσο που να διαμορφώσει χαρακτήρα και να βγάλει χαρακτήρα όταν το παιχνίδι στραβώνει και μάλιστα με τρόπο που την επηρέασε πολύ ψυχολογικά. Κι επειδή το ποδόσφαιρο παίζεται από δύο, κανείς πρέπει να λάβει υπόψη ότι ο Αστέρας λειτούργησε αποτελεσματικά στη φάση άμυνας και προσαρμόστηκε στον τρόπο του Παναθηναϊκού προκειμένου να του ακυρώσει τα στοιχεία υπεροχής του παιχνιδιού του.

Ύστερα όμως κοιτάζει κανείς την μεγάλη εικόνα, και διαπιστώνει ότι υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στις εκτός έδρας αναμετρήσεις του: ότι οι δικές του ευκαιρίες ήταν μικρότερης ποιότητας από αυτές του αντιπάλου στους τρεις εκ των τεσσάρων αγώνων. Μόνο στην πρώτη φορά, στα Γιάννινα ο Παναθηναϊκός είχε πιο κλασικές ευκαιρίες από τον αντίπαλό του. Στην πραγματικότητα εκείνο είναι το μόνο αποτέλεσμα που τον “αδικεί” για την εικόνα του – την ποιότητα και την ποσότητα του ποδοσφαίρου που απέδωσε. Κι επειδή εκεί, που το προσπάθησε καλύτερα και περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, δεν βρήκε την πρώτη του νίκη, τώρα έχει βρεθεί αντιμέτωπος με την πρόκληση να χτίσει αγωνιστική νοοτροπία που δεν θα τον επηρεάσει, ψυχικά και πνευματικά, στη συνέχεια κάθε φορά που αγωνίζεται μακριά από το γήπεδό του.