By 
Η ελπίδα ανάκαμψης που προκύπτει από την επιμέρους εικόνα του Παναθηναϊκού πάνω στο χορτάρι
Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο να εστιάσεις στη καθαρή εικόνα και να την ξεδιαλύνεις από εκείνη που δημιουργούν τα αποτελέσματα. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει-επειδή δεν έχουμε μάθει- να ισοπεδώνουμε τα πάντα στη πρώτη ευκαιρία, δεν έχουμε μάθει να κάνουμε ταμείο στο τέλος, δεν έχουμε υπομονή. Δεν μας ενδιαφέρει κιόλας στο τέλος της ημέρας, για να είμαστε και ειλικρινείς. Ειδικά σε έναν σύλλογο, σε έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό όπως είναι ο Παναθηναϊκός που δεν μπορεί να βγει από την μιζέρια που έχει επιβάλλει η διοίκηση του Γιάννη Αλαφούζου τα τελευταία χρόνια, η υπομονή είναι άγνωστη λέξη. Άδικα; Δύσκολο να το πεις αλλά επειδή έχει καταργηθεί κάθε ποδοσφαιρική λογική σε αυτή την ομάδα από το 2014 και έπειτα, αυτό δεν σημαίνει πως θα μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι.
Ο καθένας διαλέγει τον δρόμο που του αρέσει, τον δρόμο που του επιβάλλει η ποδοσφαιρική του παιδεία, τον δρόμο που θέλει να υποστηρίξει. Με οποιοδήποτε τίμημα. Σε αυτή την γωνιά δεν θα γίνουμε ποτέ της… μόδας, όπως δεν γίναμε και πέρσι όταν (σχεδόν) όλοι έβλεπαν τον «Γκουαρδιόλα της Ρουμανίας» και εμείς «φωνάζαμε» πως έτσι, με εκείνη την άθλια εικόνα που είχε η ομάδα παρά τις συγκυριακές νίκες, θα μείνει εκτός τετράδας και εκτός Κυπέλλου, όπως κι έγινε. Δυστυχώς. Για ακόμη μία φορά, σε αυτό το σημείο, να επαναλάβουμε πως όσο δεν γυρίζει η διοικητική σελίδα στον σύλλογο, ο Παναθηναϊκός έχει απειροελάχιστες πιθανότητες να γίνει ξανά κανονικός στα χέρια του «Mr. ΣΚΑΪ».
Η τεράστια διαφορά του πέρσι με το φέτος
Πάμε στο φέτος, στη σαφώς μικρότερη εικόνα. Το «τριφύλλι» μετά από εννιά αγωνιστικές, έχει βάλει στο σακούλι του μόλις 11 πόντους, βρίσκεται στο -12 από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό και ισόβαθμος με τον Άρη που ξεκίνησε με αφαίρεση έξι βαθμών το φετινό πρωτάθλημα. Το ξεκίνημα είναι κάκιστο. Το καλοκαίρι προσλήφθηκε ο πιο ακριβός προπονητής επί των ημερών του Αλαφούζου, το μπάτζετ αυξήθηκε από τα 7 στα 10 εκατομμύρια και οι στόχοι που τέθηκαν για το πρωτάθλημα ήταν δύο: Επιστροφή στην Ευρώπη και δημιουργία ανταγωνιστικής ομάδας που του χρόνου με τις απαραίτητες κινήσεις θα ξεκινήσει την σεζόν με μοναδικό στόχο-επιτέλους- τον πρωταθλητισμό. Το αν θα είναι η σεζόν επιτυχημένη ή όχι, προφανώς και δεν μπορούμε να το κρίνουμε στις 9 Νοεμβρίου. Ούτε το αν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πέτυχε ή απέτυχε ούτε το αν οι μεταγραφές βγήκαν ή δεν βγήκαν.
Προβληματισμός υπάρχει. Προφανώς. Όπως υπήρχε και πέρσι τέτοια εποχή. Η διαφορά, όμως του πέρσι με το φέτος είναι η εξής: Ο Παναθηναϊκός με την εικόνα του πάνω στο χορτάρι, με τα όσα κάνει καλά και με εκείνα που θέλουν μεγάλη βελτίωση, είναι μια κανονική ομάδα. Έχει έναν κανονικό προπονητή, διαθέτει νεαποκτηθέντες ποδοσφαιριστές που με τον πρότερό τους βίο στο άθλημα έχουν αποδείξει πως έχουν πράγματα να δώσουν, έχει σχέδιο, διαθέτει ενωμένα αποδυτήρια. Δεν θα αναφερθούμε στο προφανές.
Στις εντός έδρας νίκες με Απόλλωνα, Βόλο, Ιωνικό και συντελεστή 13-2 εντός έδρας. Να μιλήσουμε για τα παιχνίδια στα οποία δεν νίκησε. Σε κανένα, πραγματικά, σε κανένα ο Παναθηναϊκός δεν ήταν κατώτερος ως σύνολο από τον αντίπαλό του, με εξαίρεση το δεύτερο ημίχρονο στο Φάληρο κόντρα στον Ολυμπιακό. Σε κανένα δεν έπαιξε ως μικρή ομάδα, σε κανένα δεν είχε φιλοσοφία… Λεβαδειακού, σε όλα προσπάθησε να παίξει συνδυαστικό, σύγχρονο, με συγκεκριμένες αρχές ποδόσφαιρο. Για να έχει μόλις 3 νίκες σε 9 αγώνες, δεδομένα το επίπεδο που μπορούσε να το κάνει δεν ήταν το επιθυμητό αλλά πάνω στο χορτάρι η εικόνα του συνόλου δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα και σε τίποτα με την περσινή, όπου ένα σερί νικών «χτίστηκε» πάνω στο σούπερ φεγγάρι του Διούδη, την αστοχία των αντιπάλων και την τρομερή πρόσκαιρη αποτελεσματικότητα των παικτών του «τριφύλλι» που σκόραραν σχεδόν πάντα στη πρώτη ευκαιρία και μετά έπαιζαν «ταμπούρι» μέχρι το 90′ ακόμη και στην Λεωφόρο με μικρές ομάδες.
Ακόμη και στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ηττήθηκε στις λεπτομέρειες, έχασε μια μοναδική ευκαιρία στο 73′ με τον Μαουρίσιο για να γυρίσει τούμπα το ματς και έχασε από ένα VARίσιο πέναλτι στο τέλος, πάλι προδομένος από ένα προσωπικό λάθος.
Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να γίνει μια καλή ομάδα και μόνο αν μπορέσει να… αναπνεύσει, μόνο αν της δοθεί «οξυγόνο» θα μπορέσει να φτάσει σε αυτό το σημείο, αρκεί φυσικά να βοηθήσει κι εκείνη τον εαυτό της με τα αποτελέσματα, να «κόψει» τα αστεία παιδικά λάθη και να μάθει να αξιοποιεί την υπεροχή που είχε στα περισσότερα έως και σήμερα παιχνίδια. Η καμμένη γη δεν μπορεί να γίνει από την μια στιγμή στην άλλη ομαδάρα, θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά και κάποιες διορθωτικές κινήσεις τον Γενάρη, κινήσεις που θα είχαν γίνει το καλοκαίρι αν δεν ήταν λανθασμένες οι εισηγήσεις του ιατρικού επιτελείου για την επιστροφή του Κουρμπέλη και του Σένκεφελντ.
Μία διδακτική σεζόν
Το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς θυμίζει σε πολλά την πρώτη σεζόν του Αναστασίου. 2013-2014. Εκείνη την ομάδα, που έχει ως κοινό τις αρκετές μεταγραφές που έγιναν την τελευταία στιγμή και το «χτίσιμο» νέων πραγμάτων μέσα σε περίοδο αγώνων(μη ιδανική κατάσταση). Εκείνος ο Παναθηναϊκός έδειχνε πράγματα πάνω στο χορτάρι, έδειχνε πως κάτι καλό πάει να δημιουργηθεί αλλά είχε όλες τις παθογένειες μίας καινούριας ομάδας στους πρώτους μήνες της αγωνιστικής περιόδου. Την 10η αγωνιστική εκείνου του πρωταθλήματος, το «τριφύλλι» είχε:
4 νίκες, 2 ισοπαλίες και 4 ήττες. Ακριβώς το ρεκόρ που θα έχουν οι «πράσινοι» αν νικήσουν την Λαμία στην επανέναρξη του πρωταθλήματος. Το σύνολο του Αναστασίου στηρίχθηκε(υπό διαφορετικές διοικητικές και οργανωτικές συνθήκες) και στο φινάλε της χρονιάς κατέκτησε το Κύπελλο και την δεύτερη θέση.
Όλες οι ομάδες έχουν ανάγκη τον χρόνο τους, τον χώρο τους, ένα συγκεκριμένο διάστημα για να κριθούν, ειδικά όταν από το 2017 και μετά δεν υπάρχει καμία συνέχεια, κανένας ποιοτικός κορμός, καμία συνέχεια σε ιδέες και φιλοσοφία. Ας έχουμε στο μυαλό αυτή την σεζόν, διότι και τότε γράφονταν και λέγονταν σημεία και τέρατα για παίκτες και προπονητή.
Comments