By Επιστροφή στην κανονικότητα σημαίνει πριν τα αποτελέσματα, στελέχωση, σχέδιο και αγωνιστικότητα, στοιχεία που δυστυχώς έλειψαν τελευταία στον Εξάστερο.
Από τη στιγμή που ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός ανακοίνωσε την επιστροφή του σε ενεργό διοικητικό ρόλο, τα ονόματα, τα εκατομμύρια και οι προσδοκώμενες επιτυχίες παρελαύνουν στα social media. Καθώς όμως οι τίτλοι και οι αγωνιστικές διακρίσεις δεν απονέμονται στο twitter, ας ασχοληθούμε με τη λέξη που έκανε το μεγαλύτερο γκελ, την κανονικότητα.
Κατ’ αρχάς προσωπικά αλλά και η «σειρά» μου είμαστε η καλομαθημένη μπασκετική γενιά και από άποψη τίτλων και από άποψη παραστάσεων, άρα είναι φυσιολογικό ο πήχης της κανονικότητας να ανεβαίνει πολύ ψηλά, σε ύψη που οικονομικά δεν φτάνονται το 2022. Άρα δεν θα ονειρευτούμε την κανονικότητα του Ζέλικο, του Μποντιρόγκα, του Σάρας, του Ρέμπρατσα, του Ντρου Νίκολας και του Πέκοβιτς, ούτε βέβαια την «παναθηναϊκή υπερβολικότητα» του Παύλου με Ντομινίκ, Ράτζα, Μπάιρον Σκοτ και άλλους. Για Έλληνες δε γράφω καν, είναι θέμα όχι μόνο χρημάτων αλλά και φουρνιάς, ο φούρνος βλέπετε είναι ελαφρώς χλιαρός τελευταία.
1-5
«Δείξε μου τον άσσο σου και το πεντάρι σου, να σου πω πόσο μακριά θα φτάσεις» λέει το παλιό κινέζικο ρητό και εν μέρει παραμένει αξίωμα. Εν μέρει γιατί από ένας παίκτης σε κάθε τέτοια θέση δε φτάνει και γιατί στην πρόοδο του μπάσκετ η ανάγκη για άσσο παραμένει μπετόν, στο 5 η κατάσταση μαϊμουδεύεται με παραμετροποιήσεις σχημάτων και εξέλιξη παικτών. Δεν είχαμε καταλάβει ας πούμε τι πεντάρι ψωνίσαμε, όταν υπέγραψε ο Μάικ Μπατίστ, αφού δεν το ήξερε ούτε ο ίδιος. Χωρίς τέτοιους point guard όμως, τι σέντερ θα γινόταν το συμπαθές πρώην 3-4αρι ;
Το αστείο και τραγικό συνάμα φαινόμενο της ομάδας χωρίς playmaker κράτησε πάνω από μια σεζόν και δυστυχώς και επί εποχής τοτέμ, γεγονός παράξενο κι απογοητευτικό επιτρέψτε μου να δηλώσω. Το αστείο πρέπει να τελειώσει εδώ, fact number 1. Ο νεοαποκτηθείς Πάρις Λη είναι μια λογική επιλογή αλλά δεν φτάνει, fact number 2.
Στο 5 έχεις έναν πολύ καλό παίκτη και μάλιστα με ελληνικό εθνόσημο στο διαβατήριο αλλά πλήρης στελέχωση σημαίνει κι άλλη επιλογή, τουλάχιστον μια ακόμη, ιδανικά δύο με διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Όρθιος μπροστά στον πάγκο
Όλα τα παραπάνω επίτηδες το προέταξα, ενώ πολλοί δίκαια θα ισχυριστούν, ότι «προέχει ο προπονητής». Θα συμφωνούσα ευχαρίστως, όμως τελευταία είδαμε προπονητές στον πάγκο του Παναθηναϊκού, point guard δεν είδαμε κι έχει αρχίσει να με τρομάζει το μοτίβο.
Ναι άμεσα πρέπει να προσληφθεί ο κόουτς, αναρωτιέμαι όμως, πόσο σύντομα μπορεί να καταλήξει ο Αργύρης Πεδουλάκης, αν όντως είναι αυτός ο αποκλειστικός χειριστής του αγωνιστικού τμήματος. Δεν μπορώ να ξέρω αν «σκότωσε» τον προπονητή μέσα του, αν μπορεί να δώσει τα κλειδιά σε μια ισχυρή προσωπικότητα κι αν έχει σκανάρει την αγορά των προπονητών, όπως υποχρεωτικά και συχνά επιτυχημένα σκάναρε την αγορά των παικτών βάσει πορτοφολιού πάντα.
Πάντως ο κουστουμαρισμένος όρθιος κύριος μπροστά στον πάγκο, όπως κι αν λέγεται κι όποιας εθνικότητας κι αν είναι, δεν μπορεί να κοιτάει πίσω από την πλάτη του κι όσοι και όποιοι κι αν είναι καθιστοί στο πλάι του πάγκου, πρέπει να παραμένουν σιωπηλοί και ψύχραιμοι. Fact number 3, αν δεν βρίσκεις κάποιον να εμπιστεύεσαι – συνεννοείσαι για τη δουλειά, κάνε τη δουλειά ο ίδιος ή ζήτα άλλο ρόλο για τον εαυτό σου.
Ξένοι με ρόλο όχι με ξένο όνομα
Σε μια εποχή νομοτελειακής λειψανδρίας στο ελληνικό μπάσκετ οι αλλοδαπές επιλογές μετράνε παραπάνω από το παρελθόν. Όταν είχες Διαμαντίδη, Σπανούλη και Χατζηβρέττα στο παρκέ ξεκινούσες από διαφορετική αφετηρία σε σχέση με το παρόν. Είχες ταλέντο, είχες προσωπικότητες, είχες και φροντιστηριακά μαθήματα σε νεοφερμένους φερέλπιδες ή φτασμένους που ήθελες να υιοθετήσουν συγκεκριμένο ρόλο. Τώρα χρειάζεσαι όλους τους ξένους σου με ενεργό ποιοτικό ρόλο και αγωνιστικά λεπτά, ενώ οι Έλληνες θα συμπληρώνουν και θα ελπίζεις να ανεβαίνουν διαρκώς fact number 4.
Ποιοτικοί ξένοι σημαίνουν και ποιοτική προπόνηση στοιχείο που για κάθε καινούργια ομάδα είναι υπεραπαραίτητο. Αλλιώς Δεκέμβρη μήνα θα προσευχόμαστε για δώρα σε έναν Άγιο που δεν υπάρχει, στη δική μας περίπτωση τον έλεγαν Παύλο.
Να μην καούν άλλοι Έλληνες
Για μένα το πιο λυπηρό φαινόμενο της σειράς των Τελικών δεν ήταν η καθολική επικράτηση του Ολυμπιακού, που ήταν κατά τεκμήριο ανώτερη ομάδα fact number 5, αλλά το ότι δεν πήραν μυρωδιά τελικών Έλληνες παίκτες, πάνω στους οποίους οι Πράσινοι κάτι πάνε να στηρίξουν. Άλλοι μπορεί να υποστηρίξουν «καλύτερα που δεν τους λέρωσε η ερυθρόλευκη σκούπα», προσωπικά νομίζω έμειναν στεγνοί και στάσιμοι.
Ας παρθούν νωρίς αποφάσεις, ποιοι είναι απαραίτητοι και απαραίτητο να εξελιχθούν στην προπόνηση, ποιοι πρέπει να σταλθούν σε μπασκετικά προγράμματα σοβάρα βάσει αγωνιστικών κριτηρίων και όχι δημοσίων σχέσεων.
Περί κανονικότητας
Δεν θέλω να ασχοληθώ καν με «κανονικότητα» παραγοντική, ομοσπονδιακή, συντεχνιακή και διαιτητική. Κανονικά αυτό δε λέγεται κανονικότητα, λέγεται «κανονική ελληνικότητα». Στο κάτω κάτω, όσο κι αν επιβληθεί τέτοια κανονικότητα εντός Ελλάδας, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυτά δεν πολυφτουράνε, για αυτό κι εμείς οι Παναθηναϊκοί είμαστε κακομαθημένοι εξαιτίας των ευρωπαϊκών αστεριών στην φανέλα κι όχι των ελληνικών που δεν καταδεχτήκαμε να ράψουμε ποτέ. Εξαιτίας ευρωπαϊκών διοργανώσεων είναι αυταπόδεικτο, πως ο Παναθηναϊκός είναι ο πιο επιτυχημένος ελληνικός σύλλογος του μπάσκετ ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου, αιώνα, δεκαετίας, επταετίας, φεγγαριού, συναστρίας και ζωδιακού κύκλου. Fact number 6. Όσα και τα αστέρια.
Comments