Τουρκία + Βραζιλία = Love For Ever

Όταν ήρθε ο Ακαϊντίν στον Παναθηναϊκό τον Ιανουάριο, τον είπαμε «βύσμα του προπονητή», «κώνο» και «όρθιο κούτσουρο».

Λες και όφειλε να ξέρει τα συστήματα της ομάδας και να μπει να παίξει σαν τον Μπαρέζι από το πρώτο ματς ή λες και φταίει αυτός που ο Φατίχ Τερίμ τον έβαζε να παίξει με τον επίσης «νέο» Ούγκο, φτιάχνοντας ένα δίδυμο κεντρικών αμυντικών που είχε παίξει ελάχιστα μαζί στις προπονήσεις και το μοναδικό τους αβαντάζ ήταν πως ο Ούγκο είναι αριστεροπόδαρος και ο Ακαϊντίν δεξιοπόδαρος. Γενικά στην Ελλάδα είμαστε βιαστικοί και αφοριστικοί, βγάζοντας συμπεράσματα από το πρώτο, άντε δεύτερο παιχνίδι. Θυμίζω ότι και για τον Γέντβαϊ, τον πρώτο καιρό που ήρθε, τα σχόλια δεν ήταν καθόλου κολακευτικά – μόνο «Κροάτη Ενακαρίρε» δεν τον είπαμε….

Δεν έκανε καλά παιχνίδια στην αρχή ο Ακαϊντίν αλλά πήρε και ξαναπήρε ευκαιρίες μέχρι που άρχισε να «στρώνει». Αυτό συνέβη διότι ο Σένκεφελντ βγήκε εκτός πλάνων (λόγω τραυματισμού, λόγω κόκκινης μετά και στη συνέχεια λόγω απόφασης του Τερίμ) και ο Γέντβαϊ έχασε κάποια παιχνίδια λόγω τραυματισμού. Το «καλό» κεντρικό αμυντικό δίδυμο για τον Παναθηναϊκό, είχε κλειδώσει από νωρίς μέσα στη χρονιά: ήταν ο Αράο με τον Γέντβαϊ. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα: ο Αράο είχε αποκτηθεί για το χώρο του κέντρου και στο μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν μόνο εκεί δεν έπαιζε.

Η απελευθέρωση του Αράο

Στον άξονα του Παναθηναϊκού, τα κουκιά είναι μετρημένα: ο Ρούμπεν μπορεί να προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα και όχι σε συνεχόμενα παιχνίδια λόγω ηλικίας. Ο Βιλένα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Και ο Τζούρισιτς, παρά το εκρηκτικό του ξεκίνημα το καλοκαίρι, σταδιακά πήγε όλο και πιο πίσω στις επιλογές τόσο του Γιοβάνοβιτς όσο και του Τερίμ, άλλοτε λόγω τραυματισμών, άλλοτε επειδή «χανόταν» σε μεγάλα διαστήματα των παιχνιδιών και άλλοτε διότι είναι τακτικά άναρχος και μάλλον αδιάφορος σε ό,τι έχει να κάνει με το μαρκάρισμα.

Το 4-4-2 με τον ΠΑΟΚ, με τον Τσέριν να τρέχει για όλους στο κέντρο, φανέρωσε τη γύμνια του Παναθηναϊκού στον άξονα: για να μπορέσει ο Τερίμ να βάλει δεύτερο επιθετικό και να δώσει ελευθερία κινήσεων στον Μπερνάρ και τον Μπακασέτα, έπρεπε «υποχρεωτικά» να βάλει στη μεσαία γραμμή τον Αράο δίπλα στον Τσέριν. Αλλά για να γίνει αυτό, έπρεπε πρώτα να φτιαχτεί ένα καινούργιο, αξιόπιστο κεντρικό αμυντικό δίδυμο.

Ο Ακαϊντίν, που ούτως ή άλλως ανέβαζε σταδιακά την απόδοσή του τις τελευταίες εβδομάδες, έδωσε τις πιο δύσκολες εξετάσεις κόντρα στην ΑΕΚ και τον Λιβάι Γκαρσία – και έγραψε «Άριστα». Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα χέρια του Τερίμ λύθηκαν: ο Αράο μπορούσε να επιστρέψει στο κέντρο, ο Παναθηναϊκός είχε πλέον έναν δυνατό άξονα και ο προπονητής μπορούσε να επιλέξει σχήμα με έναν επιθετικό ή με δυο, χωρίς να τρέμει η ψυχή του για το τι θα γινόταν πίσω. Επιπλέον ο Αράο στο κέντρο, του δίνει κάτι που δεν του δίνει ούτε ο Ρούμπεν, ούτε ο Βιλένα: ο Βραζιλιάνος, μια που είναι Βραζιλιάνος και ξέρει μπάλα, πατάει στην αντίπαλη περιοχή αρκετά συχνά και συμμετέχει στην επιθετική ανάπτυξη. Κόντρα στη Λαμία έβγαλε την ασίστ στο γκολ του Τσέριν. Κόντρα στην ΑΕΚ είχε κάνει το ίδιο, σε ένα γκολ που – σωστά – ακυρώθηκε για οφσάιντ. Είναι εκεί όμως, ένας έξτρα παίκτης μπροστά και όχι μόνο στις στατικές πάσες, για να παραλάβει μια κάθετη πάσα του Μπερνάρ, του Μπακασέτα ή του Ιωαννίδη και να τη γυρίσει στο σωστό σημείο.

Ο Μικρός Βραζιλιάνος Μάγος

Κι αφού λύθηκε το θέμα με το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και ο Αράο γύρισε στη φυσική του θέση, ο Μπερνάρ, αυτός ο Μικρός Μάγος πήρε της κατάσταση στα πόδια του, ξεδίπλωσε την ποιότητά του για μια ακόμα φορά και υπέγραψε τη νίκη, με δυο υπέροχα γκολ. Μεγάλη στενοχώρια που φεύγει, μεγάλη χαρά από την άλλη που κάνει τόσο αξιοθαύμαστα πράγματα, που είναι τόσο πολύ επαγγελματίας, που θέλει να φύγει βοηθώντας την ομάδα να κάνει ό,τι παραπάνω μπορεί.

Τι ευθύνεται άραγε για τη μεταμόρφωσή του προς το καλύτερο; Ότι υπέγραψε με ομάδα της πατρίδας του, άρα παίζει χωρίς το παραμικρό άγχος; Η παρουσία του Μπακασέτα, που τον έχει απαλλάξει σε μεγάλο βαθμό από το κουβάλημα της μπάλας και του επιτρέπει να κάνει λιγότερες αλλά πιο ουσιαστικές επαφές με τη μπάλα; Ο τρόπος που τον χρησιμοποιεί ο Τερίμ; Μπορεί να είναι κάτι από τα παραπάνω ή όλα μαζί ή μπορεί να είναι μια γνωστή «λάτιν ασθένεια»: υπάρχει Βραζιλιάνοι και Αργεντινοί που χρειάζονται χρόνο προσαρμογής, όπως υπάρχουν και κάποιοι που έρχονται Σάββατο και Κυριακή μπαίνουν και παίζουν τη μπάλα τους – βλέπε Έκι Γκονζάλες. Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι ότι για σχεδόν ενάμιση χρόνο ο Μπερνάρ δεν έπαιζε σαν παίκτης των 2,5 εκατομμυρίων, κάτι που κάνει με τρομερή ποιότητα και ποδοσφαιρική ομορφιά εδώ και 3-4 μήνες.