By Υπάρχει πάντα εκείνη η μέρα μετά την οποία δε θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Η 10η Ιουνίου του 2018 ήταν εκείνη η μέρα για τον Παναθηναϊκό. Η μέρα που έπρεπε να αποχαιρετήσει τον Παύλο Γιαννακόπουλο.
«Άλλοι τα παίζουν στα καζίνο. Κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό. Η δική μου τρέλα είναι ο Παναθηναϊκός».
Τα λόγια του θα έπαιζαν σε μια παλιά τηλεόραση. Καφέ, τετράγωνη, ασήκωτη. Από εκείνες που στέκονταν πάνω στο τραπεζάκι και έκλειναν με το μεγάλο κουμπί χαμηλά, αριστερά. Θα έπαιζαν σε ασπρόμαυρο φόντο και μετά θα έπεφτε μαύρο. Θα έπαιζαν ξανά και μετά θα έπεφτε μαύρο. Θα έπαιζαν τρίτη φορά και μετά θα έπεφτε μαύρο. Μαύρο, όπως το πρωινό της 10ης Ιουνίου. Στην επέτειο ενασχόλησής του με τον Παναθηναϊκό. Στην 10η Ιουνίου, από την οποία ποτέ δε θα έβγαινε ξανά ίδιος ο Παναθηναϊκός. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν η ιστορία του. Και ο Παναθηναϊκός η δική του…
10. Το χαρτζιλίκι του πιτσιρικά
«Ήμουν δέκα χρόνων. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στο γήπεδο. Του λέγαμε «Ό,τι θέλεις, υπό την προϋπόθεση να μας πας στο γήπεδο την Κυριακή». Ο μικρός Παύλος, που ήταν τύπος και υπογραμμός όλη την εβδομάδα για να μπορέσει να πάει στη Λεωφόρο στην Κυριακή, άρχισε να νιώθει ένα τσίμπημα στις αρχές της δεκαετίας του ‘70. Μικρό δεν τον λες τότε, αφού είχε μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Μετά τον τελικό του Wembley, αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τον Παναθηναϊκό. Εγγράφεται μέλος του συλλόγου και συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο, με τεράστια εξ αρχής δημοτικότητα. Σώζει την ομάδα με 20 εκατομμύρια δραχμές σε μια εποχή που υπήρχαν τεράστια χρέη και αβεβαιότητα.
9. Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ!
Το σύνθημα που μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε διαφορετικά, μια ιστορία που ο ίδιος ορκιζόταν ότι θα γραφόταν διαφορετικά αν το 1979 είχε γίνει μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, όπως ήθελε. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη τον πρόλαβε και ο ίδιος κουβαλούσε για χρόνια τον καημό. Στις 17 Ιουνίου του 1979 φωνάζει πως «εντελώς πραξικοπηματικά δόθηκε το 51% των μετοχών της ΠΑΕ στον κ. Βαρδινογιάννη και εμείς που κάναμε τόσους κόπους και θυσίες μείναμε απ’ έξω», για να επανέλθει δεκαετίες μετά, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις και να οραματιστεί την ιστορία όπως θα ήθελε εκείνος να έχει εξελιχθεί. Για εκείνο το βράδυ που δεν ξέχασε ποτέ. Για εκείνο το βράδυ που δεν ξεπέρασε ποτέ.
– Θα είχε γραφτεί διαφορετικά η ιστορία αν το 1979 είχατε πάρει εσείς την ΠΑΕ; Με βάση αυτό που έχουμε ως δεδομένο και στο μπάσκετ, αν και τα μεγέθη είναι άλλα. Θα μπορούσε και ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός να έχει αντίστοιχα πολύ μεγάλες επιτυχίες;
«Αν μπορώ να το πω αυτό το πράγμα, ναι».
– Σας βλέπω κατηγορηματικό.
«Ναι…»
8. Η αληθινή κληρονομιά…
Στις φωτογραφίες του στο πέρασμα του χρόνου παρελαύνει όλος ο ελληνικός αθλητισμός. Όλη η πολιτική ζωή της χώρας. Όλοι οι παράγοντες. Ο Λουκάς Μπάρλος, ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης… Η καρδιά του είχε χρώμα πράσινο, όμως το αίμα του ήταν κόκκινο. Ήταν ανθρώπινο. Το 1981, ο Παύλος Γιαννακόπουλος σπεύδει στο «Τζάνειο» και τη βραδιά της τραγωδίας στο Στάδιο Καραϊσκάκη και προσφέρει δωρεάν φάρμακα σε όσους το χρειάζονται, όπως και όλο το πλάσμα του αίματός του. Το 1987 αναλαμβάνει τα έξοδα νοσηλείας του Αττίλιο, ο οποίος ήταν βαριά άρρωστος. Ήταν ο πρόεδρος όλων των ομάδων, όλων των οπαδών. Εκείνος που σταματούσε να βάλει στο αυτοκίνητό του κόσμο, εκείνος που σταματούσε να μοιράσει εισιτήρια και φυσικά εκείνος που το 1993 δεσμεύτηκε και εκπλήρωσε να πληρώσει τα έξοδα νοσηλείας του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Για όλους τους παραπάνω λόγους στις 10 Ιουνίου του 2018 δε θρηνούσε η οικογένεια του Παναθηναϊκού. Θρηνούσε όλη η Ελλάδα.
7. Η πιο χρυσή σελίδα!
Στις 10 Ιουνίου του 1971 μπήκε στον Παναθηναϊκό. Το 1979 απέτυχε να πάρει την ΠΑΕ, όμως το 1987 – όταν το μπάσκετ άνθιζε – ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν απέτυχαν. Αρωγοί στα ερασιτεχνικά τμήματα ήταν, εξάλλου, σχεδόν σε ολόκληρη τη ζωή τους και το μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν έτοιμο να περάσει σε επαγγελματικό επίπεδο. Η άγνοιά τους για το άθλημα και τα δεδομένα του χώρου ήταν τέτοια που σε έναν από τους πρώτους σχεδιασμούς της ομάδας, ήθελαν να φέρουν τον Μάτζικ Τζόνσον. Μήπως, όμως, αυτή η ίδια άγνοια δεν έφερε τόσους και τόσους σπουδαίους παίκτες στο ΟΑΚΑ; Μήπως αυτό το σχεδόν παιδικό θράσος δεν έφερε τόσους και τόσους τίτλους; 29 είχε μετρήσει ως το 2012. «Ο στόχος μου δεν είναι να κάνω ξανά μεγάλο τον Παναθηναϊκό αλλά να τον κάνω πανευρωπαϊκή δύναμη. Δεν θα λυπηθώ τα λεφτά», είχε πει στο ξεκίνημα της πορείας του στο τμήμα μπάσκετ του τριφυλλιού. Και αυτό ακριβώς έκανε.
6. Η αχίλλειος πτέρνα!
Ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες πάθους του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου με τον Παναθηναϊκό, είναι οι ιστορίες με τους διαιτητές. Μια σχέση που ξεκίνησε από το 1993, όταν ο Παναθηναϊκός αποσύρθηκε από τους τελικούς με τον Ολυμπιακό και ο Παύλος Γιαννακόπουλος υποσχόταν πως «θα φτιάξω μια τέτοια ομάδα που θα νικάει και τους διαιτητές». Δεν ήταν, όμως, όλες οι ιστορίες χιουμοριστικές ή έστω με καρτουνίστικες πινελιές… Υπήρξε και η ιστορία του 96’, μια ιστορία που ο ίδιος κουβαλούσε ως βάρος στη συνείδησή του και δε δίσταζε να το εξομολογηθεί δημοσίως.
«Μεγαλύτερο λάθος από αυτό που έκανα στον αγώνα με τον Πανιώνιο, σε βάρος του διαιτητή Kορομηλά, δεν έκανα ποτέ άλλοτε στη ζωή μου! Το ξέρω, το παραδέχομαι, με βασάνισε πολύ… Η μεγάλη μου γκάφα ήταν που συμπεριφέρθηκα τόσο άσχημα στον Kορομηλά. Γι’ αυτό και του ζήτησα συγνώμη. Χάλασα το προφίλ μου, έδωσα ταυτόχρονα αφορμή σε εκείνους που θέλουν να βλάψουν τον Παναθηναϊκό και το μπάσκετ»…
5. Η αυτοκρατορία δε χτίστηκε σε μια μέρα!
«No budget Δημήτρη μου»… Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έλεγε. «Δεν με ενδιαφέρει πόσα λεφτά θα πάρει ο Ντομινίκ, μη με ρωτάς τέτοια πράγματα, για χάρη του Παναθηναϊκού δεν σκέφτομαι ποτέ τα λεφτά». Στα χρόνια του, φόρεσαν την πράσινοι φανέλα οι καλύτεροι Έλληνες παίκτες. Ήρθαν οι καλύτεροι Ευρωπαίοι. Ο κορυφαίος προπονητής. Και ορισμένα ονόματα από την Αμερική, τα οποία μέχρι τότε ήταν αφίσες στο «Τρίποντο».
Παίκτες όπως (βαθιά ανάσα) οι Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Φάνης Χριστοδούλου, Νίκος Οικονόμου, Χρήστος Μυριούνης, Φραγκίσκος Αλβέρτης, Αντώνης Φώτσης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Νίκος Χατζηβρέττας, Δήμος Ντικούδης, Κώστας Τσαρτσαρής, Βασίλης Σπανούλης, Έντγκαρ Τζόουνς, Αντόνιο Ντέιβις, Ντομινίκ Γουίλκινς, Άριαν Κόμαζετς, Σάσα Βολκόφ, Τζον Σάλεϊ, Μπάιρον Σκοτ, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Ζέλικο Ρέμπρατσα, Όντετ Κάτας, Ντίνο Ράτζα, Ιμπραήμ Κουτλουάι, Ντάριλ Μίντλεντον, Νάντο Τζεντίλε, Ντέγιαν Τομάσεβιτς, Τόνι Ντελκ, Σάνι Μπετσίροβιτς, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Νίκολα Πέκοβιτς, Ραμούνας Σισκάουσκας, Ντρου Νίκολας, Μάικ Μπατίστ, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Εκπνοή…
4. Τα «παιδιά» του…
Όλοι έχουν μια όμορφη ιστορία να θυμηθούν. Όλοι θα είχαν μια ανέκδοτη ατάκα του Παύλου Γιαννακόπουλου, όλοι θα είχαν τον τρόπο να εξυμνήσουν την ανθρωπιά του. Διότι αυτός ήταν. Ο φαρμακοβιομήχανος της ΒΙΑΝΕΞ, ο πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, ο ισχυρός, πάμπλουτος άνδρας που κατάφερε να φτιάξει αυτοκρατορίες από το μηδέν, ήταν ένα «αγαθό παιδί» στην ψυχή. Κι όταν ερχόταν η στιγμή για διαπραγματεύσεις με τους παίκτες, ερχόταν και η στιγμή για τις καλύτερες ιστορίες.
Το επιχείρημά του στον Στόγιαν Βράνκοβιτς ήταν «υπόγραψε, γιατί θα πέσω από την ταράτσα», οι συζητήσεις του με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη ολοκληρώνονταν μέσα σε ελάχιστα λεπτά, ο Γιώργος Καλαϊτζής πήγαινε να μιλήσει κι άκουγε τον Θανάση να του λέει «πρόσεχε μην σε κοροϊδέψει αυτός» και οι αρκετοί παίκτες έφευγαν από τη ΒΙΑΝΕΞ χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι έχουν συμφωνήσει, αλλά σίγουροι ότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν θα τους ρίξει. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά; Μιλάμε για έναν άνθρωπο που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει τον Μίκαελ Κοχ, όταν ο Γερμανός του εξέφρασε το πρόβλημά του: Δεν ήξερε πού να βρει άμμο για τα γατάκια του!
3. Η υγεία του…
Ίσως το μόνο που αμελούσε όσο ήταν πρόεδρος στον Παναθηναϊκό. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος θα παρακολουθήσει το ματς. Έντονα. Ασταμάτητα. Με πάθος, με φλόγα στα μάτια, με αντιδράσεις μικρού παιδιού, με ατίθαση συμπεριφορά, με πνεύμα οπαδού και άγχος πρωτάρη. «Το μπάσκετ είναι ψυχοβγάλτης. Δεν είναι άθλημα αυτό. Μπορεί να σε ξεκάνει ένα παιχνίδι μπάσκετ», συνήθιζε να λέει και καμιά φορά, όταν παρά τις σαφείς (και φυσικά μη εφαρμόσιμες) οδηγίες των γιατρών να αποφεύγει τις συγκινήσεις και το γήπεδο, εκείνος βρισκόταν πάντα εκεί. Ψηλά στα επίσημα του ΟΑΚΑ ή χαμηλά στις πολυθρόνες. Κι αν τα πράγματα γίνονταν εξαιρετικά οριακά – όπως σε ένα παιχνίδι με τον Άρη – τότε έβαζε μπροστά τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας για να μην μπορεί να βλέπει το παιχνίδι. Το άκουγε…
2. Το αντίο…
Δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα λόγια τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Τον Απόστολο Παύλο του Παναθηναϊκού, τον πρόεδρο που ήταν πάντα γνωστός με το μικρό του όνομα, τον άνθρωπο που εν ζωή τιμήθηκε με την ονομασία του κλειστού γηπέδου της Λεωφόρου. Ακόμα και εκείνη την βραδιά, στις 25 Σεπτεμβρίου του 2015, όταν στο ΟΑΚΑ αποθεωνόταν από 18.000 κόσμου και ταυτόχρονα σε ζωντανή σύνδεση, γίνονταν τα αποκαλυπτήρια στον πρώην «Τάφο του Ινδού», ο ίδιος βρήκε ελάχιστες λέξεις να πει. «Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας. Σε εσάς που βρίσκεστε σήμερα κοντά μας».
1. Η ζωή του…
«Άλλοι τα παίζουν στα καζίνο, κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό. Η δική μου τρέλα είναι ο Παναθηναϊκός»…
Giorgos Sideris
Comments