Το «ένα βήμα τη φορά» και η εκκωφαντική επιστροφή του κόσμου του Παναθηναϊκού

Η εντυπωσιακή πράσινη λαοθάλασσα στο ΟΑΚΑ, η ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα μέσα από τα στέρεα βήματα της ομάδας, ο ποδοσφαιρικός θεός και οι Βαγιαννίδης, Ιωαννίδης και Μπερνάρ.

Ηταν εντυπωσιακή η επιστροφή του κόσμου του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ από πλευράς όγκου. Οχι ότι ο παλμός πήγε πίσω. Σειόταν η αττική γη κάθε φορά που ήταν εφικτό να συντονιστούν 65.000 άνθρωποι συνωστισμένοι σε κάθε καβάντζα κάθε θύρας. Έμοιαζαν με σμήνος από μακριά, όταν κοιτούσες απέναντι, έτσι στοιβαγμένοι.

Θύρες των 100 ευρώ το εισιτήριο, με τόσα που τραβάει ο κοσμάκης και την ακρίβεια στο μάξιμουμ, κι έπρεπε να ψάχνεις τους διαδρόμους και να μην τους βλέπεις απ’ το τιγκάρισμα. Απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας. Για τον Παναθηναϊκό της Ευρώπης. Με Ελληνες του εξωτερικού να έρχονται αστραπή για 48 ώρες. Για το τριφύλλι.

Με μιλιούνια παρέες κάθε ηλικίας, προερχόμενες απ’ όποιο μέρος μπορείς να φανταστείς. Να έρχονται και να φεύγουν γεμάτοι. Τεράστια υπόθεση. Σε δεύτερη ανάγνωση μάλλον δεν ήταν εντυπωσιακή η επιστροφή του κόσμου του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ. Ηταν εκκωφαντική. Ναι, τέτοια ήταν.

Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, φίλοι του Παναθηναϊκού, δεν θα κοιμηθούν για μέρες. Στους δε παλαιότερους ενεργοποιήθηκαν θύμησες που είχαν μείνει κρυμμένες χρόνια σε κάποιο ντουλάπι του μυαλού. Ηταν μαγικές οι εικόνες του καταπράσινου ΟΑΚΑ. Και τα συναισθήματα που έφεραν, πλημμύρα.

Στο χορτάρι ο Παναθηναίκός δεν κατάφερε την απόλυτη υπέρβαση από το γκρουπ δυναμικότητας που ξεκίνησε, τον δεύτερο προκριματικό γύρο και τη βαθμολογία που είχε να διαχειριστεί εξαιτίας της ανυπαρξίας των αμέσως προηγούμενων ετών, πετώντας εκτός μετά τη Μαρσέιγ και τη Μπράγκα.

Εμεινε με την απογοήτευση ότι δεν ήπιε νερό. Την αβάσταχτη στεναχώρια των λεπτομερειών της χαμένης ευκαιρίας.

Αλλά απέδειξε σε κάθε δύσπιστο ποδοσφαιρικά και σ’ όλη την Ευρώπη ότι είναι ξανά εδώ. Οτι επέστρεψε και μπορεί να σταθεί σε υψηλό επίπεδο. Να κοιτάξει κατάματα ομάδες που κανείς δεν φανταζόταν πριν από δύο χρόνια. Οτι επιστρέφει δριμύτερος, αν προτιμάτε.

Η Μπράγκα δεινοπάθησε. Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα τσουβάλι ευκαιρίες. Ήταν κάτι παραπάνω από ισάξιος στο πρώτο, κυριάρχησε εμφατικά στο δεύτερο ημίχρονο κι εγκλώβισε τους Πορτογάλους που έφτασαν σε σημείο πλήρους αποσυντονισμού, διώχνοντας όπου να ΄ναι, πετώντας ακόμα και μπάλες στην εξέδρα, πολλάκις.

Αλλά για κάποιο λόγο ο ποδοσφαιρικός θεός, όπως ήταν απλόχερος στη ρεβάνς με τη Μαρσέιγ, ήταν σφιχτοχέρης με τη Μπράγκα. Δεν τη βρίσκει για ένα δευτερόλεπτο ο Ιωαννίδης στο γύρισμα του Παλάσιος, το ίδιο και ο Μαντσίνι λίγο αργότερα. Σε κενές εστίες.

Απογειώνεται ο Ματέους στην κεφαλιά του Βαγιαννίδη. Δεν σουτάρει ο Ιωαννίδης στο ύψος του πέναλτι και προτιμάει πάσα στον Μαντσίνι, που οριακά δεν τον πατάει γεμάτα ο αντίπαλός του για να δοθεί πέναλτι.

Πάει λίγο πιο ‘κει η μπάλα μετά την κόντρα στο σουτ με το δεξί από τον Χουάνκαρ στη μικρή περιοχή. Για ένα δευτερόλεπτο κόβεται ο Σπόραρ σε κόρνερ πάλι σε κενή εστία. Σύριζα άουτ το σουτ του Τζούρισιτς και η κεφαλιά του Σένκεφελντ ελάχιστους πόντους πριν σκίσει το παραθυράκι. Να γίνει το 1-1 και μετά αίμα και άμμος…

Δεν ήθελε. Οπως ήθελε στη Μασαλία.

Η μεγάλη εικόνα είναι η ανταγωνιστικότητα του Παναθηναϊκού. Το γεγονός ότι έγιναν θρίλερ προκρίσεις με αντιπάλους όπως η Μαρσέιγ και η Μπράγκα. Αυτό έχει ουσία.

Οπως απολύτως ουσιαστικό συμπέρασμα στη μεγάλη εικόνα του Παναθηναϊκού είναι το μότο «ένα βήμα τη φορά», τούτη τη διετία, από την ημέρα της πρόσληψης του Ιβάν Γιοβάνοβιτς από τον Αλαφούζο. Το δείχνει το… σχεδιάγραμμα.

Πρώτη σεζόν, κατάκτηση Κυπέλλου και έξοδο στα ευρωπαϊκά προκριματικά. «Βήμα», τεράστιο με τα χάλια που είχαν προηγηθεί, η επιστροφή στους τίτλους. Ξεκίνημα δεύτερης σεζόν, αποκλεισμός (πάλι με κορωνοϊό και κόντρα κι ανάποδα όλα απέναντι στη Σλάβια Πράγας) από την Ευρώπη. Φινάλε δεύτερης σεζόν, πρώτος στο πρωτάθλημα μέχρι την προτελευταία αγωνιστική και το ντέρμπι με τον κορωνοϊό στο Φάληρο.

Εξοδος στα πρώτα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Αποκλεισμός με ψηλά το κεφάλι από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με μυθική πρόκριση επί της Μαρσέιγ και με ματσάρα απέναντι στη Μπράγκα. Είσοδος στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ.

«Βήμα» η ανταγωνιστικότητα απέναντι σε ομάδες όπως η Μαρσέιγ και η Μπράγκα και η εξασφάλιση της παρουσίας στη δεύτερη μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη. Στο Γιουρόπα Λιγκ, παρεμπιπτόντως, στην πρώτη ματιά των ομάδων που συμμετέχουν στα πρώτα δύο γκρουπ δεν βλέπεις και τεράστιες διαφορές σε σχέση με το Τσάμπιονς Λιγκ.

Οταν βλέπεις στο χορτάρι τον Παναθηναϊκό να βάζει στα σχοινιά ομάδες από το γαλλικό και το πορτογαλικό πρωτάθλημα είναι δεδομένο ότι τα στέρεα βήματα αυτά έχουν επιφέρει άλματα προόδου συνολικά στην ομάδα αυτή τη διετία. Επί Γιοβάνοβιτς.

Μπορείς να ισχυριστείς βάσιμα, χωρίς να φοβάσαι πια πως προτρέχεις, ότι ο Παναθηναϊκός είναι κανονικός. Οχι (ακόμα) στα καλύτερά του ασφαλώς. Αλλά κανονικός. Για αυτό άπαντες στην ομάδα, με πρώτο τον Σέρβο προπονητή, ήταν απογοητευμένοι μετά το ματς και δεν μπορούσαν να το χωνέψουν. “Είμαστε Παναθηναϊκός” είπε ο Γιοβάνοβιτς, Κανονικός, θα συμπλήρωνε ο Τσουβέλας.

Παίζει μπροστά σε πράσινη λαοθάλασσα 65.00 κόσμου, ανταγωνίζεται στα ίσια σε υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο, κάνει πρωταθλητισμό με αξιώσεις. Και δεν ελέγχει το παρασκήνιο (άσχετο αλλά όχι για όσους ενδιαφέρονται πρώτα για το… χωριό της Ελλάδας), όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των τελευταίων τριάντα χρόνων.

Σε ατομικό ποδοσφαιρικό επίπεδο δεν γίνεται να μην σταθεί κανείς σε τρία πράγματα μετά το ματς. Πρώτα στον φανταστικό Βαγιαννίδη. Αν συνεχίσει έτσι θα αφήσει εποχή και πολλά μηδενικά στο σύλλογο. Το μέλλον είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Αρκεί να παραμείνει συγκεντρωμένος και παθιασμένος.

Το δεύτερο είναι ο Ιωαννίδης. Ο Αμπέλ Ρουίθ, το αντίστοιχο 9άρι της Μπράγκα, αποκτήθηκε από την ακαδημία της Μπαρτσελόνα το 2020 έναντι 8 εκατ. ευρώ. Είναι ο βασικός φορ της Εθνικής Ελπίδων της Ισπανίας. Εξαιρετικό 9άρι, ποιοτικές επαφές με τη μπάλα, συμμετοχή στο συνδυαστικό ποδόσφαιρο, απρόβλεπτες εμπνεύσεις, καλά τελειώματα.

Εβλεπες το ματς και ο Ελληνας επιθετικός ήταν εξίσου επιδραστικός. Με παρεμφερές ελκυστικό πακέτο. Σε σημείο που δείχνεις το βίντεο του αγώνα και οι σκάουτερ κάνουν ουρά. Αν σούταρε κιόλας στις δύο φανταστικές επελάσεις του όταν μπούκαρε μέσα στο «κουτί», θα ήταν όλα ακόμα καλύτερα. Και θα γίνουν.

Αρκεί να συνεχίσει να βελτιώνεται και να σουτάρει συχνότερα. Το μέλλον είναι επίσης μπροστά του στρωμένο με ροδοπέταλα. Στο χέρι και στα πόδια τους είναι. Και για τον Ιωαννίδη και για τον Βαγιαννίδη. Πλέον έχουν αποδείξει ότι μπορούν. Απομένει η διάρκεια. Το παν.

Το τρίτο είναι ο Μπερνάρ. Στο πρώτο ημίχρονο ο ο Βραζιλιάνος ήταν απολαυστικός. Χάρμα ιδέσθαι, που λένε και οι παλιοί. Σε κάθε επαφή, κάθε χάιδεμα της μπάλας. Στις εμπνεύσεις, στη σιγουριά που απέπνεε. Αυτός ναι. Είναι ο Μπερνάρ των μεγάλων αγώνων.

Ο Μπερνάρ που έχει φάει με το κουτάλι μεγάλες διοργανώσεις και γεμάτα γήπεδα παγκοσμίως όπως ήταν το ασφυκτικά γεμάτο και καταπράσινο ΟΑΚΑ με τη Μπράγκα.

Θα είναι ξανά έτσι, ανατριχιαστικά μεγαλειώδες, το ΟΑΚΑ για να υποδεχθεί τον Παναθηναϊκό της Ευρώπης. Να είστε σίγουροι.

Το σεντόνι δεν θα αργήσει να κουνηθεί. Τα καλύτερα είναι μπροστά. Ενα βήμα τη φορά. Το ευρωπαϊκό ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Σιγά σιγά μπαίνουμε στο κυρίως πιάτο. Απολαύστε το.