Περιμένωντας την ολική επιστροφή του Αϊτόρ

Ολοι χρειάζονται χρόνο. Κι όλα θέλουν το χρόνο τους. Όπως συνέβη με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό. Τον πήρε από την ανυποληψία, τον έβγαλε από την αφάνεια. Με μεθοδικότητα, εργατικότητα και σταθερά βήματα προς τα μπροστά.

Ολοι στην Ελλάδα βιαζόμαστε. Θέλουμε αποτελέσματα άμεσα. Τα καλύτερα. Παντού και πάντα. Οι ομάδες που αντέχουν στο χρόνο, ωστόσο, δεν χτίζονται σ’ ένα καλοκαίρι και δεν λειτουργούν στη λογική του φύγε εσύ-έλα εσύ και του super market ποδοσφαιριστών.

Χρόνο με το χρόνο, σεζόν με τη σεζόν, ο Παναθηναϊκός βελτιώνεται. Αυξάνει τη δυναμική του. Την εμβέλειά του. Την ποιότητά του. Η πρώτη προετοιμασία σε σχέση με την τρίτη εμπεριείχε χαοτικές ποδοσφαιρικές διαφορές. Και σε επίπεδο ρόστερ απ’ τον κάθε Ενμπακοτό έχουμε φτάσει, μόλις δύο σεζόν μετά, στο να παίζει ελάχιστα ο Αϊτόρ, που ήταν ο κορυφαίος παίκτης του περυσινού πρωταθλήματος μέχρι να τραυματιστεί στο γόνατο, και να μην τρέχει κάστανο.

Στο να απουσιάζει ο Τσέριν και να μην υφίσταται καν προβληματισμός. Στο να υπάρχουν διαθέσιμοι για τη θέση «10» δύο ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου, όπως ο Μπερνάρ κι ο Τζούρισιτς. Με στέρεα βήματα και χωρίς να το έχουμε πολυκαταλάβει, το έμψυχο υλικό του τριφυλλιού έχει αναβαθμιστεί σημαντικά. Και θα συνεχίσει να αναβαθμίζεται όσο παραμένει αναλλοίωτη η συγκεκριμένη συνταγή.

Αυτά τα συμπεράσματα, της μεγάλης εικόνας του Παναθηναϊκού και της εξέλιξής του, είναι ακόμα πιο σημαντικά κι απ’ την ευρωπαϊκή επιστροφή του συλλόγου σε όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ.

Ο Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα χρειάζεται κι αυτός το χρόνο του. Δεν πέρασε και μικρό πράγμα. Είναι φυσιολογικό να επιστρέψει σταδιακά. Οπως είναι φυσιολογικό να θεωρείται ένας χρυσός κρίκος της πράσινης αλυσίδας από τον οποίο άπαντες στην ομάδα περιμένουν πολλά.

Για αυτό και τον επιβράβευσε η διοίκηση με νέο συμβόλαιο λίγους μήνες αφότου πέρασε την πόρτα του χειρουργείου. Αποτελεί μία ξεχωριστή κατηγορία παίκτη από μόνος του. Και η μνήμη μας δεν πρέπει να είναι κοντή όσον αφορά την ποιότητα και αυτά που μπορεί να προσφέρει στο χορτάρι.

Ο Αϊτόρ… ξανάρχεται και ο Παναθηναϊκός τον περιμένει πώς και πώς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Για τη δημιουργικότητά του, για την εκτελεστική του δεινότητα, για το φαρμακερό αριστερό του πόδι, αλλά και για την προσωπικότητά του. Η διακοπή του πρωταθλήματος ήταν ό,τι καλύτερο για να πάρει προπονήσεις στα πόδια του και να ξεπεράσει πιο γρήγορα τους όποιους φόβους έχουν απομείνει, πριν την «κανονική» του επιστροφή/επανένταξή του.

Ο τραυματισμός του στο δάχτυλο του ποδιού δεν ήταν κάτι σοβαρό, τα ματς που έπονται είναι υψηλού δείκτη δυσκολίας και εκτός των άλλων υπάρχει η πρεμιέρα στο Γιουρόπα Λιγκ απέναντι στη Βιγιαρεάλ. Ενα ειδικό ματς «αποδείξεων» για τους Ισπανούς του Παναθηναϊκού και τον Αϊτόρ συγκεκριμένα, στο κατάμεστο ΟΑΚΑ.
Ο Ισπανός εξτρέμ, άλλωστε, δεν έχει βιογραφικό απ’ το πανέρι. Δεν είδε φως και μπήκε, ούτε ήρθε με τις καραβιές άλλων Καζιγιάμα στον Παναθηναϊκό.

Το καλοκαίρι του 2020 που ο Τσάβι Ρόκα τον έφερε στο τριφύλλι και κυκλοφορούσε ως ελεύθερος απ’ τη Τβέντε στην αγορά, είχε δείξει ενδιαφέρον η… μισή Ευρώπη. Και έμοιαζε, θεωρητικά, μία πολύ σημαντική μεταγραφική επιτυχία των πράσινων με δεδομένο το νεαρό της ηλικίας και τα περιθώρια εξέλιξής του. Οπως και αποδείχθηκε εμπράκτως, έστω κι αν χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος αναμονής.

Προϊόν της ακαδημίας της Μπαρτσελόνα, έμαθε τα μυστικά της μπάλας στην «Μασία» και έφτασε να παίξει στην πρώτη ομάδα ως «το πιο φρέσκο μαργαριτάρι» της, στα 19 του χρόνια, δίπλα στον Μέσι, τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες, με προπονητή τον Λουίς Ενρίκε.

Στην Μπαρτσελόνα μπορεί να μην ακούμπησε και στη Σεβίλη να μην έπιασε, άλλωστε πρόκειται για «top» επίπεδο, αλλά στην Ολλανδία έκανε πάταγο. Πήρε τη Τβέντε απ’ το χεράκι, την οδήγησε στην άνοδο την πρώτη χρονιά, την έφτασε μία ανάσα απ’ την Ευρώπη την επόμενη και μετά βγήκε ελεύθερος κι ωραίος στην μεταγραφική αγορά.
Την πρώτη του σεζόν πέτυχε 16 γκολ και μοίρασε 11 ασίστ σε πρωτάθλημα και κύπελλο, τη δεύτερη είχε 8 γκολ και 7 ασίστ στην Ερεντιβίζιε, αλλά σε μόλις 22 ματς ελέω κορονοϊού.

Η πανδημία -και η διακοπή του ολλανδικού πρωταθλήματος- έπαιξε ρόλο στο να τον προσεγγίσει ο συμπατριώτης του Τσάβι Ρόκα και να τον υπογράψει, περιχαρής τότε ακόμα, για τρία χρόνια.
Στον Παναθηναϊκό την πρώτη του σεζόν ψάχναμε να τον βρούμε. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Δεν υπήρχε πουθενά στο γήπεδο. Τρίβαμε τα μάτια μας, μπας και τον διακρίνουμε. Με τον Μπόλονι είχε τραγική σχέση, τον πήρε από κάτω για τα καλά, απέκτησε ψυχολογικά και ζήτησε να φύγει να σωθεί το πρώτο καλοκαίρι.

Το τριφύλλι αρνήθηκε να τον παραχωρήσει ως ελεύθερο στις, ισπανικές κυρίως, ομάδες που ενεργοποιήθηκαν για να τον αποκτήσουν και ταυτόχρονα… γυάλισε στον Γιοβάνοβιτς στην προετοιμασία.

Του μίλησε, τον εμπιστεύτηκε, του έδωσε σταδιακά χώρο και χρόνο στην ενδεκάδα, ώσπου ο Αϊτόρ Κανταλαπιέδρα εντάχθηκε με το σπαθί του στους παίκτες που αναγεννήθηκαν στα χέρια του Σέρβου προπονητή καθορίζοντας αγώνες, τίτλους και τρίποντα με την απόδοσή του και επιβεβαιώνοντας τις συστάσεις που συνόδευαν την καριέρα του.

Πλέον, έχει έρθει η ώρα της απόλυτης επιστροφής. Με το καλό.